Over deze activiteit kunnen we niet spreken van een mini spel zonder grenzen, maar wel van een maxi zeurenspel zonder grenzen.  Inderdaad, nog nooit werd er zoveel (verdoken, als onverdoken) gezeurd bij de competitiespelletjes.

Maar niet geklaagd, met in totaal 23 bezoekers (sommigen kwamen nadien enkel voor de spaghetti) mogen we deze activiteit wel geslaagd noemen.  Iedereen heeft zich geamuseerd, zeker bij bepaalde onderdelen, zoals bij de apotheose, nl. het “ballonnenpoepenspel”.

Vooreerst werden de deelnemers in twee groepen onderverdeeld : De roze Tigers en The Loozers.

Bij het eerste spel kwam het erop aan om met een bal tussen de knieën geklemd een bepaald parcours af te leggen.  Na het overschrijden van de lijn werd er gewisseld. Onze François had dermate vestimentaire problemen – de bal schoof voortdurend af op de stof van zijn sportbroek – dat hij het parcours in slip moest afleggen.  Wel een leuk zicht !

Hier waren de Tigers de overwinnaars.

Bij een tweede spel diende er zigzaggend eieren over een lint gegooid te worden.  De groep die de meeste eieren over had, was hier de winnaar.  The Loozers maakten hierbij wel een hoop omeletten.  Steven had het eiergooien blijkbaar niet in de vingers.  Bij een eindstand van 10 overgebleven eieren t.o.v. 6, waren de roze Tigers weer de winnaars.

Bij het derde spel, nl. pluimpjes tegenhouden, liet iedereen zich van zijn beste kant zien.  De pluimpjes vlogen overal in het rond.  Hierbij diende 1 persoon van de tegenploeg in een afgebakende ruimte te staan, terwijl de andere ploeg zoveel mogelijk pluimpjes binnen de lijnen moest slaan.   Nog nooit zoveel kreten gehoord en nog nooit zoveel ijver bij de tegenstrevers gezien om de pluimpjes binnen te krijgen.   Hier konden The Loozers de meeste pluimpjes tegenhouden.  Zij kregen er 61 binnen de perken, terwijl de roze Tigers er toch 71 hadden doorgelaten.

Bij het knikkerspel werd er toch ook veel gezeurd.  De Ronny had zich verraden, toen hij tevergeefs een balletje tussen zijn andere balletjes wou verstoppen.

Hier waren de roze Tigers weeral de winnaars.

Bij de Siamese Tweelingen, waarbij de deelnemers paarsgewijs aan elkaar gebonden werden, waren The Loozers dit keer de snelsten om het parcours af te leggen.

Toen waren we halfweg en was het tijd voor een welverdiende pauze.

Bij de bakkenestafette dan weer, moest het spel herbegonnen worden.  The Loozers hadden immers 1 deelnemer bij het startpunt achtergelaten.  En dat kan natuurlijk niet ! Dit was blijkbaar ook het moeilijkste spel, om te begrijpen alleszins, want in de beginfase stonden er meer deelnemers naast de bakken dan erop.   Ook hier waren The Loozers de winnaars.

Dan weer een leuk spel, nl. het waterballonnen gooien.  Hierbij moest iemand van de tegenpartij een dienblad met bekertjes, gevuld met water, aan de overkant proberen te brengen.  De andere ploeg kon dan met een bepaald aantal waterballonnetjes proberen dit te verhinderen.

De ploeg die het meeste water in de emmer kon doen, was de winnaar. Om de ballonnetjes te doen openbarsten, hadden sommigen er niets beter op gevonden dan er een gaatje in te bijten.

Op een gegeven moment was het water op, maar had men nog genoeg waterballonnetjes bij de hand.  Dat was het startsein om elkaar met de ballonnetjes te bekogelen. Het spel ontaardde in een echt waterballonnengevecht ! Her en der vlogen de waterballonnen om de oren en tegen de toten.

Het mocht niet baten, de roze Tigers werden hierbij de winnaars met het meeste water in hun emmer.

Vervolgens weer een activiteit met water.  De spelers staan in twee rijen met telkens een tweetal meter tussen iedere speler.  De eerste speler vult een spons met water in een emmer en gooit ze naar de volgende speler.  Die gooit de spons op zijn beurt naar de volgende. Als de spons bij de emmer op het einde van de rij komt, mag ze uitgeknepen worden.  De laatste loopt dan terug naar voren en vult de spons opnieuw met water.  Wie als eerste de emmer vol of het volste heeft, wint.

En de winnaar was : The Tigers.

Om de groepsgeest te testen, was er het blinddoekenspel.  Iedereen werd met een keukenhanddoek geblinddoekt en verspreid over een graspleintje gezet.  Of de een nu meer kon zien dan de ander, kon niet echt gecontroleerd worden.   Bedoeling was dan ook om de anderen van de eigen ploeg (geblinddoekt) terug te vinden door te roepen en/of geluiden te maken.

Hier waren de beide ploegen aan elkaar gewaagd en hadden we een ex aequo.  De twee ploegen hadden elk evenveel tijd nodig om de eigen ploeg terug te vinden.

Vervolgens onze apotheose, het ballonpoepen.

Het laatste, maar ook het meest hilarische spel.  Iedereen diende een ballon op te blazen en met een koordje achteraan vast binden, aan de riem of rond het middel, zodat de ballon ter hoogte van je poep bengelde.

Twee rijen werden opgesteld en één persoon, als eerste slachtoffer, diende van voor te staan.

Na het fluitsignaal moest de ballon bij elke deelnemer om de beurt “kapotgepoept” worden.  Bij de een ging dat al wat vlugger dan bij de andere.  Regel was wel, dat je je vingers niet mocht gebruiken en dat men de ballon enkel door beweging van de heupen moest laten ontploffen. Sommigen vonden het blijkbaar zo aangenaam, dat er niet te veel druk op de ballon werd uitgeoefend, om het spel zo lang mogelijk te laten duren 😉

Hier waren de roze Tigers de beste poepers !

De eindstand werd dan ook 6 punten voor de roze Tigers, tegen maar 3 voor The Loozers.

Om de doorstane emoties door te spoelen, was het nadien apero-time.

Bij een cavaatje en een kaasje werden de belevenissen becommentarieerd.

Dan was het tijd om aan te schuiven voor de spaghetti.  Van de twee grote kommen, bleef er maar een bodempje over.  Moest toch zijn, dat deze gesmaakt werd.

Men bleef nog lang plakken bij een drankje, want het was reeds 11 uur ’s avonds dat we de deuren van ’t Senter achter ons toe trokken.

Die zaterdag 21 mei was het verzamelen geblazen om 10 u ’s morgens aan de ingang van het Provinciaal Domein De Gavers in Harelbeke.

Het zou de beste dag van dat weekend worden, zoals nadien bleek en de 18 deelnemers beaamden achteraf dat deze activiteit wel degelijk hun grenzen had verlegd.  Ook René uit Harelbeke kwam eens kennis maken met onze groep.  En hoe klein onze wereld wel is, bleek uit het feit dat hij nog een oude bekende was van Rik T. uit een ver toneelverleden.

Maar eerst dienden we een bezoek te brengen aan de imker van dienst op het domein.  Frans, een bescheiden man, ontving ons die voormiddag en nam ons mee in de wondere wereld van bijen, darren, koninginnen, hommels en wespen …

Hij vertelde ons dat niet alle bijen in bijenkasten leven, maar dat er ook solitaire bijen zijn.   Deze leggen hun eitje in holtes in muren, holle takken, “bijenhotels” en kunnen ervoor zorgen, dat de laatst gelegde eitjes het eerste uitkomen.  Elk compartimentje wordt voorzien van stuifmeel, zodat de larve voldoende voedsel heeft. Dat liet Frans ons zien aan hand van buisjes in een bijenhotel. Solitaire bijen leven slechts kort en overwinteren niet. Hun eitjes komen een jaar na het leggen uit.

Hommels bouwen zeer rommelige nesten en enkel de koningin overwintert.  Hetzelfde geldt voor de wespen.  Frans vertelde ons ook, dat het feit, dat wespen ons altijd op het einde van de zomer lastigvallen, daarmee te maken heeft, dat de suikerbevoorrading in de natuur gaandeweg vermindert en zij dan noodgedwongen hun heil moeten zoeken in suikerhoudende drankjes op onze terrasjes.

Een wesp steekt echter nooit, behalve als zij klem zit.

Bijen in kasten daarentegen overwinteren samen met de koningin.

Frans nam ons dan mee naar een “stal” met een reeks bijenkasten.  In een doorzichtige raat zagen we de koningin, voorzien van een groen stipje.  Deze koningin wordt op haar bruidsvlucht bevrucht door een 8 tot 10 darren (mannelijke bijen).

In het maandblad van de Vlaamse Imkerbond wordt deze bruidsvlucht uitgebreid en plastisch beschreven.

Hieruit een fragment :

“Op het ogenblik dat de dar de koningin bestijgt, worden bij de dar de spieren van de achterlijfwand samengetrokken. Door de stuwing van het bloed en druk in de luchtzakken wordt de penis naar buiten gestulpt en in de geslachtopening van de koningin geduwd. Terwijl de dar zijn sperma in de koningin perst, tuimelt hij achterover; de penis breekt af, de dar sterft en valt.

Een volgende dar verwijdert bij de paring de geslachtorganen van zijn voorganger.

Tijdens haar vlucht laat de koningin een geurspoor na, afkomstig van het seksferomoon dat zij afscheidt en waarmee ze de darren naar zich toe lokt, die haar in dichte drommen achterna zitten.

In die drukte gebeurt het herhaaldelijk dat een te enthousiaste dar zich vergist en zich vergrijpt aan een seksgenoot die hij voor de koningin aanziet.”

Zo zie je maar, ook bij de bijen komt homoseksualiteit voor 😉

Maar mogen we toch blij zijn, dat we geen darren zijn !

De koningin heeft dan genoeg sperma om gedurende haar hele leven eitjes te kunnen leggen.  Bevruchte eitjes groeien uit tot werksters en onbevruchte tot darren.  Larven die uitgroeien tot koningin krijgen speciaal voedsel, de koninginnebrij, en worden opgekweekt in grotere cellen.

Frans liet ons ook de propolis zien, een soort harshoudende stof gemaakt door de bijen voor het dichten van gaten en spleten.  Deze stof zou een sterk antibiotische (antibacterieel, antischimmel, antivirus, antiparisitair)  werking hebben.

Honing wordt door de bijen gemaakt doordat aan de verzamelde nectar door hun spijsverteringsklieren stoffen worden toegevoegd en vervolgens steeds verder wordt ingedikt.

Frans liet ons ook zien hoe de honing uit de raten wordt “geslingerd”.  Hoe meer fructose des te vloeibaarder is de honing, hoe meer glucose, des te vaster.  Acaciahoning is zeer vloeibaar en daardoor ook bijna pure fructose.

Frans vertelde ons ook over de mijtenplaag die de bijenpopulatie heden ten dage teistert.  Hij twijfelde eraan of de achteruitgang van de bijen wel veroorzaakt werd door de sproeimiddelen.

En toen was het tijd om de hongerige magen te spijzen ! Het was die dag dermate prachtig weer dat we op tafelbanken buiten in het zonnetje onze picknick konden verorberen.

Gino die die dag zijn verjaardag mocht vieren, had zelfgemaakte cakejes meegebracht.  Frank zorgde achteraf nog voor ijskreem (pink) !  Pink wat de klok sloeg, want zelfs de pink ladies kwamen ons, in het kader van een vrijgezellinnendag, lastig vallen.

In allerhande gleufjes werden muntstukjes gestoken !  Spijtig dat hun wederhelften niet in de Gavers zaten.

Nadien hadden we nog even tijd om een stuk van de Gavers te verkennen.  En niet alleen de natuur en de waterplassen mochten gezien worden, maar ook “loslopend wild” dat ons regelmatig voorbijstak.

Tegen 14u spraken we af met onze instructeur Robbie die ons toonde hoe we onze “harnassen” moesten aantrekken.    Hij vond het ook “cool” dat hij eens een holebi-vereniging op sleeptouw mocht nemen. En wij vonden hem natuurlijk ook “cool”, want hij mocht meer dan best gezien worden.

Na de nodige instructies begonnen we aan ons parcours.  Je had de groene, de rode en de zwarte piste.  De durfals onder ons begonnen natuurlijk aan de zwarte route, het hoogst boven de grond. Anderen dan weer aan de rode, die gelijk was aan de zwarte, maar minder hoog.  Sommigen dan weer de groene, die ietsje langer was, maar blijkbaar niet te moeilijk.

En het moet gezegd worden, het was werkelijk niet van de poes !  Sommigen, waaronder ook mezelf, moeten gedacht hebben, toen zij daar hoog boven de grond bengelden : waar ben ik in godsnaam aan begonnen !

Het vergde inderdaad wel enige behendigheid en ook veel kracht van de armspieren.

Waarschijnlijk zijn sommigen daarboven wel duizend doden gestorven, maar gaandeweg begon je er wel aan te wennen.  Het was inderdaad een verlegging van je grenzen, want zoiets doe je normaal gezien niet elke dag.  Maar achteraf was je dan ook des te trotser op jezelf dat je dit aangedurfd had.  Een aantal had er zelfs zoveel plezier in, dat ze verschillende routes de baas wilden worden.

Die twee uren vlogen dan ook voorbij en voordat je het wist, stond iedereen weer veilig en wel met beide voeten op de grond.

Zweet en minder tranen en voor onze Ronny toch ook nog wat bloed, heeft het ons gekost.  Maar ik denk dat iedereen blij was dat hij dit eens heeft meegemaakt.

En het is andermaal bewezen, Liever Gelijk verlegt inderdaad je grenzen !