Zaterdag 21 mei 2016 – Een dag in de Gavers

  • Die zaterdag 21 mei was het verzamelen geblazen om 10 u ’s morgens aan de ingang van het Provinciaal Domein De Gavers in Harelbeke.

    Het zou de beste dag van dat weekend worden, zoals nadien bleek en de 18 deelnemers beaamden achteraf dat deze activiteit wel degelijk hun grenzen had verlegd.  Ook René uit Harelbeke kwam eens kennis maken met onze groep.  En hoe klein onze wereld wel is, bleek uit het feit dat hij nog een oude bekende was van Rik T. uit een ver toneelverleden.

    Maar eerst dienden we een bezoek te brengen aan de imker van dienst op het domein.  Frans, een bescheiden man, ontving ons die voormiddag en nam ons mee in de wondere wereld van bijen, darren, koninginnen, hommels en wespen …

    Hij vertelde ons dat niet alle bijen in bijenkasten leven, maar dat er ook solitaire bijen zijn.   Deze leggen hun eitje in holtes in muren, holle takken, “bijenhotels” en kunnen ervoor zorgen, dat de laatst gelegde eitjes het eerste uitkomen.  Elk compartimentje wordt voorzien van stuifmeel, zodat de larve voldoende voedsel heeft. Dat liet Frans ons zien aan hand van buisjes in een bijenhotel. Solitaire bijen leven slechts kort en overwinteren niet. Hun eitjes komen een jaar na het leggen uit.

    Hommels bouwen zeer rommelige nesten en enkel de koningin overwintert.  Hetzelfde geldt voor de wespen.  Frans vertelde ons ook, dat het feit, dat wespen ons altijd op het einde van de zomer lastigvallen, daarmee te maken heeft, dat de suikerbevoorrading in de natuur gaandeweg vermindert en zij dan noodgedwongen hun heil moeten zoeken in suikerhoudende drankjes op onze terrasjes.

    Een wesp steekt echter nooit, behalve als zij klem zit.

    Bijen in kasten daarentegen overwinteren samen met de koningin.

    Frans nam ons dan mee naar een “stal” met een reeks bijenkasten.  In een doorzichtige raat zagen we de koningin, voorzien van een groen stipje.  Deze koningin wordt op haar bruidsvlucht bevrucht door een 8 tot 10 darren (mannelijke bijen).

    In het maandblad van de Vlaamse Imkerbond wordt deze bruidsvlucht uitgebreid en plastisch beschreven.

    Hieruit een fragment :

    “Op het ogenblik dat de dar de koningin bestijgt, worden bij de dar de spieren van de achterlijfwand samengetrokken. Door de stuwing van het bloed en druk in de luchtzakken wordt de penis naar buiten gestulpt en in de geslachtopening van de koningin geduwd. Terwijl de dar zijn sperma in de koningin perst, tuimelt hij achterover; de penis breekt af, de dar sterft en valt.

    Een volgende dar verwijdert bij de paring de geslachtorganen van zijn voorganger.

    Tijdens haar vlucht laat de koningin een geurspoor na, afkomstig van het seksferomoon dat zij afscheidt en waarmee ze de darren naar zich toe lokt, die haar in dichte drommen achterna zitten.

    In die drukte gebeurt het herhaaldelijk dat een te enthousiaste dar zich vergist en zich vergrijpt aan een seksgenoot die hij voor de koningin aanziet.”

    Zo zie je maar, ook bij de bijen komt homoseksualiteit voor 😉

    Maar mogen we toch blij zijn, dat we geen darren zijn !

    De koningin heeft dan genoeg sperma om gedurende haar hele leven eitjes te kunnen leggen.  Bevruchte eitjes groeien uit tot werksters en onbevruchte tot darren.  Larven die uitgroeien tot koningin krijgen speciaal voedsel, de koninginnebrij, en worden opgekweekt in grotere cellen.

    Frans liet ons ook de propolis zien, een soort harshoudende stof gemaakt door de bijen voor het dichten van gaten en spleten.  Deze stof zou een sterk antibiotische (antibacterieel, antischimmel, antivirus, antiparisitair)  werking hebben.

    Honing wordt door de bijen gemaakt doordat aan de verzamelde nectar door hun spijsverteringsklieren stoffen worden toegevoegd en vervolgens steeds verder wordt ingedikt.

    Frans liet ons ook zien hoe de honing uit de raten wordt “geslingerd”.  Hoe meer fructose des te vloeibaarder is de honing, hoe meer glucose, des te vaster.  Acaciahoning is zeer vloeibaar en daardoor ook bijna pure fructose.

    Frans vertelde ons ook over de mijtenplaag die de bijenpopulatie heden ten dage teistert.  Hij twijfelde eraan of de achteruitgang van de bijen wel veroorzaakt werd door de sproeimiddelen.

    En toen was het tijd om de hongerige magen te spijzen ! Het was die dag dermate prachtig weer dat we op tafelbanken buiten in het zonnetje onze picknick konden verorberen.

    Gino die die dag zijn verjaardag mocht vieren, had zelfgemaakte cakejes meegebracht.  Frank zorgde achteraf nog voor ijskreem (pink) !  Pink wat de klok sloeg, want zelfs de pink ladies kwamen ons, in het kader van een vrijgezellinnendag, lastig vallen.

    In allerhande gleufjes werden muntstukjes gestoken !  Spijtig dat hun wederhelften niet in de Gavers zaten.

    Nadien hadden we nog even tijd om een stuk van de Gavers te verkennen.  En niet alleen de natuur en de waterplassen mochten gezien worden, maar ook “loslopend wild” dat ons regelmatig voorbijstak.

    Tegen 14u spraken we af met onze instructeur Robbie die ons toonde hoe we onze “harnassen” moesten aantrekken.    Hij vond het ook “cool” dat hij eens een holebi-vereniging op sleeptouw mocht nemen. En wij vonden hem natuurlijk ook “cool”, want hij mocht meer dan best gezien worden.

    Na de nodige instructies begonnen we aan ons parcours.  Je had de groene, de rode en de zwarte piste.  De durfals onder ons begonnen natuurlijk aan de zwarte route, het hoogst boven de grond. Anderen dan weer aan de rode, die gelijk was aan de zwarte, maar minder hoog.  Sommigen dan weer de groene, die ietsje langer was, maar blijkbaar niet te moeilijk.

    En het moet gezegd worden, het was werkelijk niet van de poes !  Sommigen, waaronder ook mezelf, moeten gedacht hebben, toen zij daar hoog boven de grond bengelden : waar ben ik in godsnaam aan begonnen !

    Het vergde inderdaad wel enige behendigheid en ook veel kracht van de armspieren.

    Waarschijnlijk zijn sommigen daarboven wel duizend doden gestorven, maar gaandeweg begon je er wel aan te wennen.  Het was inderdaad een verlegging van je grenzen, want zoiets doe je normaal gezien niet elke dag.  Maar achteraf was je dan ook des te trotser op jezelf dat je dit aangedurfd had.  Een aantal had er zelfs zoveel plezier in, dat ze verschillende routes de baas wilden worden.

    Die twee uren vlogen dan ook voorbij en voordat je het wist, stond iedereen weer veilig en wel met beide voeten op de grond.

    Zweet en minder tranen en voor onze Ronny toch ook nog wat bloed, heeft het ons gekost.  Maar ik denk dat iedereen blij was dat hij dit eens heeft meegemaakt.

    En het is andermaal bewezen, Liever Gelijk verlegt inderdaad je grenzen !

  • Deel 1 : 1 – 100

    Deel 2 : 101 – 200

    Deel 3 : 201 – 255