Die zaterdag 7 december kwamen we samen vanaf 16u in het Molenheem in Heule.  Het was de eerste keer dat we dit zaaltje voor een activiteit gebruikten en we moeten zeggen, dat het wel iets had.  Heel praktisch ook, een grote koelruimte, de frigo’s voor de dranken, een toog en alle voorzieningen om een quiz te doen, tafels, stoelen, beamer, scherm …

Het Molenheem, vlakbij de vroegere watermolen van Heule en het idyllisch dorpsgezicht met de Heulebeek, een kerkje, lage huisjes, kasseien … Je zou je in het dorp van Wim Sonneveld wanen.

Onze filmavonden in de Budascoop worden doorgaans altijd goed bezocht.  Bij de laatste film And Then We Dance hadden we toch een 23-tal liefhebbers.  Spijtig genoeg hadden we voor deze quiz-activiteit het laagste aantal deelnemers van dit jaar.  Slechts 10 man kwam opdagen.  Maar niet geklaagd, eenmaal zus andermaal zo.  We zijn waarschijnlijk iets te veel verwend door de telkens toch goede opkomsten op onze activiteiten.

We hadden al de tafels klaargezet en de koffie pruttelde reeds.

De deelnemers werden in 2 groepen ingedeeld, de Molenhemers en de Filous.  Het antwoordenblad werd onder hun neus geduwd en met Noël als assistent aan de laptop begonnen we onze spannende holebifilmquiz.

Veel filmen die we samen met Liever Gelijk zijn gaan bekijken in de Budascoop kwamen aan bod.

We begonnen met filmfragmenten en de vraag uit welke film het betreffende fragment kwam.

Pride kende iedereen wel, ook L’inconnu du Lac, maar Call me by your name werd weer iets te moeilijk bevonden, zo ook Xenia.  Priscilla queen of the desert is dan weer een klassieker.

Dat het vriendje van Tom Hans in Philadelphia uit 1993 (nog een zeer jonge) Antionio Banderas was, wist ook niet iedereen.  Zelfs met een hint van een automerk werd Tom Ford ook niet gevonden als regisseur van A Single Man.

Een jong iemand die van ouderen houdt, noemt men natuurlijk een gerontofiel en niet “geriofiel”.

We weten nu wel dat Aretha Franklin de oorspronkelijke vertolkster was van het liedje Say a little Prayer, gezongen in My Best Friend’s Wedding, en natuurlijk niet Petula Clark!

Oscar Wilde was dan weer het personage dat Rupert Everett in The Happy Prince (2018) vertolkte en niet Charles Dickens.

Natuurlijk hadden we ook doe-vragen, met de bel!

Bij de eerste doe-vraag waren de Filous de snelsten om de meeste personages op foto’s uit holebifilmen te raden.

Dat Tom Lanoye de auteur van “Het Goddelijke Monster” is, wist iedereen.

Dat Channing Tatum de hoofdrol vertolkte in Magic Mike lag bij iedereen wel op het puntje van de tong, maar kon niet geraden worden.  Bij het hilarische fragment van Les Ballets de Trocadero et de Monte Carlo, een balletgroep enkel bestaande uit mannen, kende natuurlijk iedereen het Zwanenmeer van Tchaikovsky.

Bavo Defurne is blijkbaar geen Sant in eigen land, want niemand kende de regisseur van Noordzee/Texas.  Nochtans zijn we met Liever Gelijk indertijd naar de première in Oostende gaan kijken en hadden we toen een groepsfoto met acteurs en regisseur, al van 2011 geleden…

Dat Bavo ook Isabelle Huppert voor zijn laatste film “Souvenir” had weten te strikken, was ook niet geweten.

Bij een volgende fotoronde werden James Dean, Greta Garbo, Marlene Dietrich, Rock Hudson (neen niet Dean Martin) en Divine gevonden, maar Ian McKellen kende men enkel als zijn personage Magneto uit de X-Men films.

Dan was het pauze! Tijd om een beetje te bekomen van alle emoties.

En als ideale bliksemafleider zette René weer zijn beste beentje voor om een knappe monnik te playbacken.  Hij deed dit met heel veel overtuiging 😉

Bij de volgende rubriek, muziek in de holebifilm, werd Jacques Brel gevonden met “Ne me quitte pas” in een fragment van El ley del Deseio van Almodovar.  Il n’y a pas d’amour heureux uit 8 femmes kwam natuurlijk van Georges Brassens en niet van Johnny Hallyday.

Iedereen kende natuurlijk Judy Garland met haar liedje “Somewhere over the Rainbow” uit de Wizzard of Oz uit 1939.  Haar hondje Toto was ook van de partij.

Liza Minelli werd dan weer teruggevonden in haar “Cabaret” een film uit 1972 over het gay leven in Berlijn van de jaren ’20 – ’30.

Koen Crucke vertolkte met veel verve “Ik ben wie ik ben” uit La Cage aux Folles, oorspronkelijk gezongen door Shirley Bassey en niet Bette Davis, alhoewel Koen er wel op leek 😉

“Save the best for last” werd dan natuurlijk vertolkt door Vanessa L. Williams in Priscilla queen of the desert.

In de laatste doe-vraag, met de bel, waren de Molenhemers aan de sterkste kant.

Patrik van de Filous deed zijn uiterste best en stortte zich met veel ijver en moed naar de bel, maar tevergeefs. De bel kreeg hij niet te pakken, enkel zijn knieën moesten het ontgelden.

Bij de allerlaatste opdracht moesten (chinese) vrijwilligers uit de twee groepen elk om beurt een clipje van Say a Litte Prayer for Me naspelen.  Een partijloze jury, met name Noël, mocht de groep met de beste choreografie aanduiden … en dat waren de Filous.

Winnaars van deze spannende holebifilmquiz werden dan uiteindelijk de Filous met 25 punten, terwijl de Molenhemers op 23 punten strandden.  Eigenlijk niet zo’n groot verschil.

Dat was het einde van onze quiz, maar nog niet van onze avond.

De broodjes en beleg werden op tafel gezet en iedereen deed zich te goed aan de lekkere sandwiches.

Voordeel om met een kleine groep te zijn, is dat je eens met iedereen kunt praten.  Je kunt allemaal samen zitten en het is intiemer.

Het was dan al 21u20 toen alles weer was opgeruimd en we de deur van het Molenheem achter ons toetrokken

Georgië heeft inderdaad nog een hele weg te gaan, als we de berichten horen rond het maken van de film en over de première in Georgië zelf.

Het is toch onvoorstelbaar dat je bij het maken van een holebifilm angst moet hebben om ontdekt te worden waarmee je bezig bent, angst om genomineerd te worden voor de Queer Palm in Cannes.

Dat kunnen wij ons hier niet meer voorstellen, maar toch hebben in Georgië homofobe en transfobe elementen de overhand en moeten holebi-organisaties zich gedeisd houden.

Het kan dus niet zijn, dat in een oh zo mannelijke wereld als het Georgische Nationale Ballet, waar de dansers écht mannelijk moeten zijn, dat de sterdanser homoseksueel is.

De film begint dan ook met het gerucht dat de vorige sterdanser wegens homoseksualiteit naar een afgelegen klooster verbannen is om daar “genezen” te worden.

Een kans voor Merab die bij het Nationaal Georgisch Ensemble danst om bij het Nationale Ballet te kunnen geraken.  Hij heeft zogezegd een relatie met zijn danspartner Mary.  Maar als er een nieuweling opdaagt, Irakli, dan verandert de hele situatie.  Irakli is een geducht concurrent voor Merab, maar onderhuids is er meer aan de hand.

Merab begint steeds meer en meer uit te kijken naar Irakli.  En op een avond na een verjaardagsfeestje, borrelen de passies naar boven en worden de twee mannen intiem met elkaar.

Maar dan verliest Merab zijn werk in een restaurant en raakt een beetje op de dool.  Een mededanser ziet hem buitenkomen uit een homobar en dan geraakt alles in een stroomversnelling.  Zijn “vriendin” Mary beseft ook wat er aan de hand is, maar veroordeelt hem niet.  Irakli is op dat ogenblik als van de aardbol verdwenen.  Als de broer van Merab “moet” trouwen met een meisje dat hij zwanger heeft gemaakt, ziet Merab Irakli terug op het bruiloftsfeest.  Maar Irakli neemt afstand en afscheid van Merab en vertelt hem dat hij met zijn “verloofde” zal trouwen.

Einde van het liefdesverhaal.

De broer van Merab praat die nacht heel intiem met hem nadat hij op zijn bruiloftsfeest gevochten heeft met personen die Merab van homoseksualiteit beschuldigen.

“Zeg me dat ik niet voor niets heb gevochten”, vraagt zijn broer aan een door liefdesverdriet verteerde Merab.  Zijn broer beseft ook wel waar de klepel hangt

 ook hij veroordeelt hem niet, neemt hem teder vast en raadt hem aan om Georgië te verlaten, want hier is er geen toekomst voor hem.

De anti-climax komt dan, wanneer Merab toch aan de audities voor het Nationale Ballet deelneemt en een eigen interpretatie geeft aan zijn dans.  Een persoonlijke overwinning op de zeer traditioneel mannelijke ingestelde maatschappij in zijn thuisland.

Persoonlijk vond ik het zeer intense film, waarbij (onderhuidse) gevoelens heel goed vertolkt werden, heel aangrijpend ook.  Andere medefilmgangers vonden de verhaallijn dan ook weer heel sterk gelijken op die van Call me by your name.  Jongen vindt vriendje, beleeft een leuke tijd samen, maar dan gaat het vriendje terug naar huis om met zijn verloofde te trouwen.  Een beetje cliché matig eigenlijk.

Enfin, goed dat er een verhaallijn in zit, in sommige andere holebifilmen is die dikwijls ver te zoeken.   Goed ook dat dit thema in een homofoob land als Georgië eens naar boven komt.  Hopelijk zal dat dingen kunnen losmaken.

Samen met 23 Liever Gelijkers bezochten we deze film.  Achteraf bleven er nog een tiental over om met een drankje af te sluiten in ’t Eilandje.

Het was inderdaad al van zaterdag 18 juni 2016 geleden, dat we nog een spaghettiavond hielden, en dat in dezelfde zaal.  Toen hadden we in de namiddag een mini-spel zonder grenzen, met veel waterspelletjes en met het hilarische “ballonpoepen”… Sommigen zullen zich dat nog wel herinneren 😉

Toen hadden we ook “slechts” 23 man en was het dus makkelijker om voor die bende spaghetti te bereiden.  Met nu 41 man hadden we daar natuurlijk dubbel werk mee.  Gelukkig had Hans de taak op zich genomen om een overheerlijke spaghettisaus te bereiden.

Terug naar onze volksspelletjes.

Goed dat Frank in Harelbeke bij het departement Vrije Tijd een 12-tal spelletjes had weten te huren. Op die manier kon iedereen wel aan het een of het andere spelletje deelnemen.  Met dank aan Danny voor het transport.  Het is wel praktisch dat een lid van Liever Gelijk over een camionette beschikt.  We maken daar dan ook dankbaar gebruik van.

Vanaf 3 uur in de namiddag begonnen de meeste geïnteresseerden binnen te druppelen.  Met een koffietje in de hand werd al dadelijk samengetroept om over koetjes en kalfjes te babbelen.

Voor sommige nieuwelingen, de oudgedienden staan daar minder bij stil, is het natuurlijk niet zo evident om een naam op elk gezicht te kunnen plakken.  Zoals bij de bbq hadden we dit keer misschien ook wel naamkaartjes kunnen plakken.

Dan werd iedereen met zachte dwang naar de aangrenzende turnzaal geleid waar de spelletjes klaarstonden.

Al gauw verdeelden zich groepjes over het ganse assortiment aan spelen.

De temperaturen liepen weldra hoog op.  Was het door de verwarming in de zaal of door de opwinding?

We sommen hier even de volksspelen op om het geheugen even op te frissen, zodat iedereen zich weer kan inleven in die recreatieve namiddag.

Vlakbij de ingang stond het hamertjes spel. Naar de reacties te horen, vonden de meesten dat wel het meest leuke. Met één hamertje verdedigt elke speler zijn twee doelen, of 4 spelers hun eigen doel.  Tegelijkertijd tracht men een knikker in het doel van één van de tegenstanders te stoten.

Het was niet gemakkelijk, want de knikker had dikwijls een eigen leven.

De bijhorende lucifers dienden dan weer om het puntenaantal te registreren, door ze in de daarvoor voorziene gaatjes te steken.

Dan had je nog “Trou Madam”.  Of sommigen zich hiermee konden identificeren, laat ik wijselijk in  het midden.  Maar dat was blijkbaar ook een populair spel.  Een rij poortjes vormden het doelwit van de “bakbolletjes”.  Bolletjes die in de poortjes verdwijnen, leveren dan ook de aangeduide puntenwaarde op.  De bollen vlogen dikwijls alle kanten uit.

Ook het “tonspel” was leuk om te doen.  Je had 12 koperen schijven die naar de 12 openingen konden gemikt worden.  Elke schijf die in een holte verdwijnt, levert dan ook weer de aangeduide  puntenwaarde op.  Ik denk dat niemand de gleuf van de 200 punten heeft veroverd?

Ook de “toptafel” kende veel aftrek. Met een krachtige “ruk” aan het touwtje, lanceert men een tolletje , dat in zijn gang over de toptafel de opgestelde kegeltjes omver gooit.  Het tolletje ging natuurlijk zijn eigen gang en de uitkomst was altijd onvoorspelbaar.

Hetzelfde gold voor het tafelkegelspel waar een bol aan een touwtje wordt bevestigd en in een draaiende beweging de opgestelde kegeltjes vloert.

Ballen smijten naar de “Ballo Smitto” was blijkbaar ook populair.  Vanaf op een afstand tracht men de balletjes door de openingen van het bord te werpen.  Een tip, als je op je knieën zit, kun je beter in de gaatjes mikken.  Oefening baart dus altijd wel kunst 😉

Verder had je dan nog de klimbak waarbij je door aan touwtjes te trekken, het houten balletje zo hoog mogelijk kunt laten klimmen.  Hoe hoger je met het balletje geraakt, hoe hoger je score.

Dat waren zo de 6 meest populaire spelletjes.

Verder had je dan nog de schuifbak, de schietbak, de schuiftafel (die met de biljartkeus), het ringwerpen, de sjoelbak, allemaal varianten waar men koperen schijfjes gebruikt.

Voor sommigen was de roep van de toog toch een beetje sterker en al gauw verzamelde zich een groepje terug in de andere zaal om wat bij te keuvelen met een drankje.  Tijd voor ons om de hapjes op te warmen.  We hadden er zeker genoeg.  Maar ze waren wel nodig om de tijd tussen het aperitief en de spaghetti te overbruggen.

Klokslag 19u mochten de eersten al aanschuiven aan het spaghetti-buffet.  Een deeltje van de laatste tafel moest nog even wachten op verse pasta.  Gelukkig hadden we daar ook een aantal helpende handen die de hongerige meute in bedwang hielden, terwijl de koks van dienst in de keuken constant in de potten saus roerden, en de porties pasta in de kookpot zwierden.

We hadden rekening gehouden met 45 man en Hans had voor elk 400 g spaghetti-saus voorzien.  Dat maakt dus 18 kilo plus nog een 800 g vegetarische saus.

Buiten verwachting, was dat op het einde van de avond allemaal op!  Maar het moet ook gezegd, het was écht overheerlijke spaghetti-saus.  Een verdienste van Hans en daarom ook een dikke pluim aan onze kok uit Brugge.

Als afsluiter hadden we koffie en frangipane-taartjes.

Natuurlijk bleef iedereen nadien nog nagenieten met een drankje en een babbeltje.  En opnieuw wil ik benadrukken dat dit toch de hele zingeving is van onze vereniging. Het samenzijn onder gelijk geaarden, de gezelligheid tussen pot en pint achteraf na een activiteit…

Dat is tevens ook een antwoord op de vraag van buitenstaanders (meestal hetero’s), waarom er nog per se verenigingen voor homo’s dienen te zijn?  Onder elkaar hoef je niet op te passen wat je allemaal zegt, want ons kent ons en daarom ook het “milieu” en zijn geplogenheden.  Immers, sommige belevingen of omgangsvormen uit “onze” wereld zijn voor buitenstaanders dikwijls niet zo toegankelijk, begrijpelijk of aannemelijk.

Zoals altijd diende er achteraf natuurlijk opgeruimd te worden, de tafels dienden terug op hun plaats gezet, de afwasmachine deed zijn werk en vele handen maakten het werk weer licht. De schuifbakken, schietbakken en schuiftafels werden weer in de camionette geladen.

Met een kusje en nog een kusje, namen we afscheid van elkaar. Het was dan ook reeds 22u voorbij dat we de lichten doofden en de deuren van ’t Senter achter ons toetrokken.