Laatst hoorde ik onze weerman Frank Deboosere nog zeggen, dat de zomer van 2014 één van de natste zomers ooit zou worden.

En dat we het geweten hebben, het regende op de dag van onze bbq en die zondag van onze fietstocht voorspelde ook niet veel goeds.

In de week daarvoor de buienradar en de weersvoorspellingen in het oog houden en maar hopen dat de regenwolken voorbij zouden schuiven en dat het naar het weekend toe zonniger zou worden.

Niets was minder waar.  Op de morgen van onze fietstocht regende het her en der.

Die voormiddag nog een paar ongeruste telefoontjes gekregen of de fietstocht wel door zou gaan en of er anders een alternatief zou zijn ?

Aangezien we het noodlot graag tarten en niets uit de weg gaan, zeker niet een beetje regen, besloten we het er toch maar op te wagen. Voor alle zekerheid toch maar een regenjasje en droge kleren meegenomen.

Wat deze fietstocht een extra cachet gaf, was, dat een paar dagen daarvoor een eindejaarsstudente van de howest mij opbelde met de vraag of zij, in het kader van een opdracht, onze groep niet eens mocht interviewen, terwijl wij ook gefilmd werden.

Natuurlijk was dat (voor mij toch) geen probleem en we spraken af aan de kerk van Oostkerke.

Het thema ging over het wel of niet gebruiken van medicatie als voorbehoedsmiddel tegen hiv.

Terwijl Annelies de interviews van een aantal chinese vrijwilligers afnam, filmde cameraman Björn het gebeuren.  We waren blij, dat we deze jonge mensen een beetje mochten helpen en weldra vertrokken we welgezind én zonder regen richting de riante polders.

Met 15 man waren we, die deze fietstocht gingen trotseren, waaronder ook nog 2 vrienden van Wim en Tom.  Zij waren het hele eind van Beernem naar Oostkerke op hun tandem gekomen.  En moesten nadien natuurlijk nog die hele weg terug fietsen.  Chapeau !

Algauw fietsten we langs de schilderachtige Damse Vaart, doorheen het drukke Damme.  Dan richting Knokke-Heist.  Landelijke paden wisselden af met drukke gewestwegen, waar nog volop aan gewerkt werd.   In de verte ontwaarden we de haven van Zeebrugge voordat we het knusse Ramskapelle indoken.  Weldra kwamen we aan in Heist en nog juist op tijd om te schuilen voor een regenbui doken we een cafeetje binnen voor onze eerste halte.

Verder ging het dan langs het strand van Heist totdat we in het mondaine Knokke-Zoute aankwamen. Aan een verkeerslicht moesten we noodgedwongen stoppen, het uitzicht echter was de moeite waard.  Voorbij de Casino en de club La Réserve, doken we de villawijk in.  Het moet daar ergens gebeurd zijn, dat we Luc en Jan even waren kwijtgespeeld. Ze bleven even achter om van “fiets te verwisselen”.  Wij hadden waarschijnlijk een bordje gemist en fietsten rechtdoor, terwijl zij, naar eigen zeggen, het juiste pad hadden gevolgd door “de bosjes in te duiken”.

We zullen hen maar het voordeel van de twijfel geven.

Weldra kwamen we weer op landelijke wegen en togen we richting Nederland, Zeeuws-Vlaanderen.  In de verte zagen de we indrukwekkende toren van Sint-Anna ter Muiden reeds opdoemen.  En zo belandden we terug aan de Damse Vaart.

Daar vonden we onze tweede en laatste halte in Taverne Welkom om onze kelen nog eens door te spoelen. Ook de garçon mocht hier wel gezien zijn.  Dan was het tijd om de laatste kilometertjes aan te vatten, we mochten immers niet te laat zijn op onze afspraak in restaurant “Ter Polders”.

Natuurlijk moest het onze Ronny weer overkomen, dat hij met ne platten tube stond. Enfin, een barmhartige ziel heeft hem dan maar vanachter op zijne vélo meegenomen tot we weer aan het kerkje van Oostkerke stonden.  Just in time, want toen openden zich de hemelsluizen.  We hadden inderdaad een hoerenchance, dat we die dag droog zijn gebleven en mochten genieten van een zalig fietstochtje doorheen de Vlaamse polders, het zeetje hebben gezien en de rustige wegeltjes van een stukje Holland mochten verkennen. Het was een hele mooie en aangename tocht.

Bij Ter Polders stond ons tafeltje reeds gedekt. Jan uit Oostende en Antoine uit Brakel kwamen ons gezelschap nog vervoegen.  Het was best een gezellig restaurantje en de kaart beloofde een culinair orgasme. Toch voor diegenen die zich niet aan de Bouillabaise hadden gewaagd.  Dat was wel een beetje een afknapper, want enkel naar schelpjes hengelen en geen visje aan de haak kunnen slaan, was een orgasme in mineur. Maar enfin, volgens de kok was het “Bretoense” Bouillabaise.

Men weze gewaarschuwd voor een volgende keer: geen Bretoense Bouillabaise meer !

Die zondag 30 november, in het kader van de Take Care week, organiseerde Liever Gelijk samen met de Budascoop een evenement rond het aids-thema.

De Budascoop, waar we altijd goed ontvangen worden, presenteerde de thematische film “Dallas Buyers Club”.

Sensoa, Rebus (het West-Vlaamse Regenbooghuis) en çavaria waren mee van de partij en waren aanwezig met een stand.

Ook werden alle West-Vlaamse holebiverenigingen, voor dit toch unieke evenement in holebi West-Vlaanderen, uitgenodigd.

Spijtig genoeg, en dit moet me wel van het hart, waren er maar 2 verenigingen, nl. Omegagay en Think Different, die een delegatie stuurden.  Dit is weer de zoveelste gemiste kans om verenigingen samen te laten komen.

Blijkbaar zit iedereen toch nog het liefst op zijn/haar eigen eiland.

En ik denk niet dat daar veel aan veranderd kan worden.

De Casa Rosa in Gent vierde in november hun 15-jarig bestaan.  Voorzitter, Jana Van Acker, formuleerde perfect de situatie, die niet alleen in West-Vlaanderen, maar ook daarbuiten in ons holebi-verenigingsleven, heerst.

Jana Van Acker: “Ik denk dat het belangrijk is om samen te werken. Iedereen zit veelal heel erg op zijn eigen eiland.  Het zou zoveel beter zijn om complementair te zijn en samen te werken en de verschillende organisaties te verbinden. Het was zo jammer dat er voordien zoveel concurrentie en verbittering was. We willen werk maken van een hechte community waarbij alle groepen binnen de provincie verbonden worden; voorbij gaan aan alle egotripperij en machtsspelletjes.”

Dit is een fenomeen dat zich doorheen de hele Vlaamse holebigeschiedernis heeft gemanifesteerd.  En toch draait de zaak verder, met zijn ups en downs.

Enfin, we laten het hierbij en concentreren ons op de dag zelf.

We hadden met Sensoa en Rebus uit Oostende afgesproken om rond 15u in de Budascoop de nodige voorbereidingen voor hun standen te treffen.  Sabine Roobroeck, coordinator van Rebus, en Lozano Lafertin, nieuwe educatieve medewerker voor West-Vlaanderen, met in hun kielzog een hele grote delegatie uit Oostende kwamen weldra opdagen.

Ook Patrick Reyntiens, medewerker van Sensoa, die samen met zijn partner en diens moeder helemaal vanuit Lier waren afgezakt, tekenden present.

Tegen 16u kwamen de meeste toeschouwers aanzetten.  Wat dit keer opviel, was dat er toch heel veel “gewone” bezoekers naar deze eenmalige vertoning gekomen waren. Tijdens de vorige vertoningen in de Budascoop (“Behind the Candelabra” en “L’inconnu du Lac”) had je meer holebi’s in de zaal. In totaal telde de Budascoop 61 bezoekers, waaronder 16 Liever Gelijkers.

Patrick gaf voor de film nog een korte situatieschets over de huidige stand van zaken aangaande HIV en Aids. Daar waar wij hier in het rijke Westen volop toegang hebben tot medicatie, bestaan in derde wereldlanden nog heel schrijnende toestanden wat verzorging en dito toegang tot medicatie betreft.

De film zelf, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, gaf heel goed de situatie weer die in de beginjaren van de aidsepidemie heerste.  De onwetendheid omtrent besmetting – enkel “cocksuckers” kregen de ziekte – het zoeken naar (effectieve) medicatie, ook naar alternatieve medicatie.  Velen zochten hun heil immers in geneesmiddelen allerhande, gaande van vitaminesupplementen, interferon, eiwitpreparaten enz.  Men klampte zich aan elke strohalm vast die men kon vinden.  Hoe zou je zelf zijn ?

Na de film bleven we nog wat plakken aan de infostanden.  Maar natuurlijk, de nacht was nog heel jong en samen met de delegatie van Oostende en van Think Different trokken de Liever Gelijkers naar de binnenstad van Kortrijk om nog ergens een plaats voor die grote groep in een café te vinden.

En die vonden we ook in het vroegere café “Médard”, nu de nieuwe “Hoochie Coochie”.

We kregen een “vip-ruimte” op de mezzanine toegewezen.  Een paar tafeltjes en stoelen verschoven en iedereen kon nagenoeg bij elkaar zitten. Michael, een kennis van Luc, maakte zich verdienstelijk door ons zo vlug mogelijk van de nodige drankjes te voorzien. Er zijn toch nog hulpvaardige jongens in Kortrijk !

In ons midden mochten we ook Michel verwelkomen.  Michel is een “black” zoals hij zich zelf omschrijft, gay, en afkomstig uit Kameroen.  Michel woont op dit ogenblik in Menen en wil zijn kennissenkring, ook onder de West-Vlaamse gays, uitbreiden.  Eigenlijk heel moedig van die jongen, die, buiten zijn eigen cultuur en in een vreemde omgeving zijn weg probeert te vinden, en dat dan nog als holebi.

Hij voelde zich blijkbaar heel goed in onze bende.  Velen namen dan ook de moeite om hem bij de gesprekken te betrekken, want als nieuwkomer, zeker als je het Nederlands niet goed beheerst, is dit niet evident. Zo zie je maar, dat een holebi-vereniging nog altijd zin heeft, al is het maar om de rol van “eenzame hartenbureau” te vervullen.

We namen daar ook heel hartelijk afscheid van onze Oostendse vrienden en hopen hen, hetzij in Kortrijk, hetzij in Oostende, hetzij elders nog eens tegen te komen.  Maar daar twijfel ik niet aan.

Een tiental diehards, waaronder de 3 Think Differenters (Hans, Kurt en Dirk) en ook Michel, our black knight, gingen nog een laatste Chineesje meepikken in The Great Wall in Kortrijk.

En ik moet het meegeven, in géén enkel Chinees restaurant heb ik zo pikant gegeten als daar.

Of wou de knappe jongen die ons bediende iets duidelijk maken ?