Laatst hoorde ik onze weerman Frank Deboosere nog zeggen, dat de zomer van 2014 één van de natste zomers ooit zou worden.En dat we het geweten hebben, het regende op de dag van onze bbq en die zondag van onze fietstocht voorspelde ook niet veel goeds.
In de week daarvoor de buienradar en de weersvoorspellingen in het oog houden en maar hopen dat de regenwolken voorbij zouden schuiven en dat het naar het weekend toe zonniger zou worden.
Niets was minder waar. Op de morgen van onze fietstocht regende het her en der.
Die voormiddag nog een paar ongeruste telefoontjes gekregen of de fietstocht wel door zou gaan en of er anders een alternatief zou zijn ?
Aangezien we het noodlot graag tarten en niets uit de weg gaan, zeker niet een beetje regen, besloten we het er toch maar op te wagen. Voor alle zekerheid toch maar een regenjasje en droge kleren meegenomen.
Wat deze fietstocht een extra cachet gaf, was, dat een paar dagen daarvoor een eindejaarsstudente van de howest mij opbelde met de vraag of zij, in het kader van een opdracht, onze groep niet eens mocht interviewen, terwijl wij ook gefilmd werden.
Natuurlijk was dat (voor mij toch) geen probleem en we spraken af aan de kerk van Oostkerke.
Het thema ging over het wel of niet gebruiken van medicatie als voorbehoedsmiddel tegen hiv.
Terwijl Annelies de interviews van een aantal chinese vrijwilligers afnam, filmde cameraman Björn het gebeuren. We waren blij, dat we deze jonge mensen een beetje mochten helpen en weldra vertrokken we welgezind én zonder regen richting de riante polders.
Met 15 man waren we, die deze fietstocht gingen trotseren, waaronder ook nog 2 vrienden van Wim en Tom. Zij waren het hele eind van Beernem naar Oostkerke op hun tandem gekomen. En moesten nadien natuurlijk nog die hele weg terug fietsen. Chapeau !
Algauw fietsten we langs de schilderachtige Damse Vaart, doorheen het drukke Damme. Dan richting Knokke-Heist. Landelijke paden wisselden af met drukke gewestwegen, waar nog volop aan gewerkt werd. In de verte ontwaarden we de haven van Zeebrugge voordat we het knusse Ramskapelle indoken. Weldra kwamen we aan in Heist en nog juist op tijd om te schuilen voor een regenbui doken we een cafeetje binnen voor onze eerste halte.Verder ging het dan langs het strand van Heist totdat we in het mondaine Knokke-Zoute aankwamen. Aan een verkeerslicht moesten we noodgedwongen stoppen, het uitzicht echter was de moeite waard. Voorbij de Casino en de club La Réserve, doken we de villawijk in. Het moet daar ergens gebeurd zijn, dat we Luc en Jan even waren kwijtgespeeld. Ze bleven even achter om van “fiets te verwisselen”. Wij hadden waarschijnlijk een bordje gemist en fietsten rechtdoor, terwijl zij, naar eigen zeggen, het juiste pad hadden gevolgd door “de bosjes in te duiken”.
We zullen hen maar het voordeel van de twijfel geven.
Weldra kwamen we weer op landelijke wegen en togen we richting Nederland, Zeeuws-Vlaanderen. In de verte zagen de we indrukwekkende toren van Sint-Anna ter Muiden reeds opdoemen. En zo belandden we terug aan de Damse Vaart.
Daar vonden we onze tweede en laatste halte in Taverne Welkom om onze kelen nog eens door te spoelen. Ook de garçon mocht hier wel gezien zijn. Dan was het tijd om de laatste kilometertjes aan te vatten, we mochten immers niet te laat zijn op onze afspraak in restaurant “Ter Polders”.
Natuurlijk moest het onze Ronny weer overkomen, dat hij met ne platten tube stond. Enfin, een barmhartige ziel heeft hem dan maar vanachter op zijne vélo meegenomen tot we weer aan het kerkje van Oostkerke stonden. Just in time, want toen openden zich de hemelsluizen. We hadden inderdaad een hoerenchance, dat we die dag droog zijn gebleven en mochten genieten van een zalig fietstochtje doorheen de Vlaamse polders, het zeetje hebben gezien en de rustige wegeltjes van een stukje Holland mochten verkennen. Het was een hele mooie en aangename tocht.Bij Ter Polders stond ons tafeltje reeds gedekt. Jan uit Oostende en Antoine uit Brakel kwamen ons gezelschap nog vervoegen. Het was best een gezellig restaurantje en de kaart beloofde een culinair orgasme. Toch voor diegenen die zich niet aan de Bouillabaise hadden gewaagd. Dat was wel een beetje een afknapper, want enkel naar schelpjes hengelen en geen visje aan de haak kunnen slaan, was een orgasme in mineur. Maar enfin, volgens de kok was het “Bretoense” Bouillabaise.
Men weze gewaarschuwd voor een volgende keer: geen Bretoense Bouillabaise meer !
