Die zondag 30 november, in het kader van de Take Care week, organiseerde Liever Gelijk samen met de Budascoop een evenement rond het aids-thema.De Budascoop, waar we altijd goed ontvangen worden, presenteerde de thematische film “Dallas Buyers Club”.
Sensoa, Rebus (het West-Vlaamse Regenbooghuis) en çavaria waren mee van de partij en waren aanwezig met een stand.
Ook werden alle West-Vlaamse holebiverenigingen, voor dit toch unieke evenement in holebi West-Vlaanderen, uitgenodigd.
Spijtig genoeg, en dit moet me wel van het hart, waren er maar 2 verenigingen, nl. Omegagay en Think Different, die een delegatie stuurden. Dit is weer de zoveelste gemiste kans om verenigingen samen te laten komen.
Blijkbaar zit iedereen toch nog het liefst op zijn/haar eigen eiland.
En ik denk niet dat daar veel aan veranderd kan worden.
De Casa Rosa in Gent vierde in november hun 15-jarig bestaan. Voorzitter, Jana Van Acker, formuleerde perfect de situatie, die niet alleen in West-Vlaanderen, maar ook daarbuiten in ons holebi-verenigingsleven, heerst.
Jana Van Acker: “Ik denk dat het belangrijk is om samen te werken. Iedereen zit veelal heel erg op zijn eigen eiland. Het zou zoveel beter zijn om complementair te zijn en samen te werken en de verschillende organisaties te verbinden. Het was zo jammer dat er voordien zoveel concurrentie en verbittering was. We willen werk maken van een hechte community waarbij alle groepen binnen de provincie verbonden worden; voorbij gaan aan alle egotripperij en machtsspelletjes.”
Dit is een fenomeen dat zich doorheen de hele Vlaamse holebigeschiedernis heeft gemanifesteerd. En toch draait de zaak verder, met zijn ups en downs.
Enfin, we laten het hierbij en concentreren ons op de dag zelf.
We hadden met Sensoa en Rebus uit Oostende afgesproken om rond 15u in de Budascoop de nodige voorbereidingen voor hun standen te treffen. Sabine Roobroeck, coordinator van Rebus, en Lozano Lafertin, nieuwe educatieve medewerker voor West-Vlaanderen, met in hun kielzog een hele grote delegatie uit Oostende kwamen weldra opdagen.
Ook Patrick Reyntiens, medewerker van Sensoa, die samen met zijn partner en diens moeder helemaal vanuit Lier waren afgezakt, tekenden present.
Tegen 16u kwamen de meeste toeschouwers aanzetten. Wat dit keer opviel, was dat er toch heel veel “gewone” bezoekers naar deze eenmalige vertoning gekomen waren. Tijdens de vorige vertoningen in de Budascoop (“Behind the Candelabra” en “L’inconnu du Lac”) had je meer holebi’s in de zaal. In totaal telde de Budascoop 61 bezoekers, waaronder 16 Liever Gelijkers.
Patrick gaf voor de film nog een korte situatieschets over de huidige stand van zaken aangaande HIV en Aids. Daar waar wij hier in het rijke Westen volop toegang hebben tot medicatie, bestaan in derde wereldlanden nog heel schrijnende toestanden wat verzorging en dito toegang tot medicatie betreft.De film zelf, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, gaf heel goed de situatie weer die in de beginjaren van de aidsepidemie heerste. De onwetendheid omtrent besmetting – enkel “cocksuckers” kregen de ziekte – het zoeken naar (effectieve) medicatie, ook naar alternatieve medicatie. Velen zochten hun heil immers in geneesmiddelen allerhande, gaande van vitaminesupplementen, interferon, eiwitpreparaten enz. Men klampte zich aan elke strohalm vast die men kon vinden. Hoe zou je zelf zijn ?
Na de film bleven we nog wat plakken aan de infostanden. Maar natuurlijk, de nacht was nog heel jong en samen met de delegatie van Oostende en van Think Different trokken de Liever Gelijkers naar de binnenstad van Kortrijk om nog ergens een plaats voor die grote groep in een café te vinden.
En die vonden we ook in het vroegere café “Médard”, nu de nieuwe “Hoochie Coochie”.
We kregen een “vip-ruimte” op de mezzanine toegewezen. Een paar tafeltjes en stoelen verschoven en iedereen kon nagenoeg bij elkaar zitten. Michael, een kennis van Luc, maakte zich verdienstelijk door ons zo vlug mogelijk van de nodige drankjes te voorzien. Er zijn toch nog hulpvaardige jongens in Kortrijk !
In ons midden mochten we ook Michel verwelkomen. Michel is een “black” zoals hij zich zelf omschrijft, gay, en afkomstig uit Kameroen. Michel woont op dit ogenblik in Menen en wil zijn kennissenkring, ook onder de West-Vlaamse gays, uitbreiden. Eigenlijk heel moedig van die jongen, die, buiten zijn eigen cultuur en in een vreemde omgeving zijn weg probeert te vinden, en dat dan nog als holebi.
Hij voelde zich blijkbaar heel goed in onze bende. Velen namen dan ook de moeite om hem bij de gesprekken te betrekken, want als nieuwkomer, zeker als je het Nederlands niet goed beheerst, is dit niet evident. Zo zie je maar, dat een holebi-vereniging nog altijd zin heeft, al is het maar om de rol van “eenzame hartenbureau” te vervullen.We namen daar ook heel hartelijk afscheid van onze Oostendse vrienden en hopen hen, hetzij in Kortrijk, hetzij in Oostende, hetzij elders nog eens tegen te komen. Maar daar twijfel ik niet aan.
Een tiental diehards, waaronder de 3 Think Differenters (Hans, Kurt en Dirk) en ook Michel, our black knight, gingen nog een laatste Chineesje meepikken in The Great Wall in Kortrijk.
En ik moet het meegeven, in géén enkel Chinees restaurant heb ik zo pikant gegeten als daar.
Of wou de knappe jongen die ons bediende iets duidelijk maken ?
