De zoveelste gay pride in Brussel, de 24e! Daarop mocht Liever Gelijk natuurlijk weer niet ontbreken. Het is natuurlijk onbegonnen werk met een vaste groep daar naar toe te trekken. Dat hebben we al lang opgegeven en we spreken dan zoals elk jaar af, voor wie daar zin in heeft, op de trappen van Brussel Centraal. En elk jaar vormt er zich wel een groepje, dat onderweg wel eens uiteenvalt door de grote massa, maar achteraf wel terug samenkomt voor een drankje en eventueel nog een hapje.
Kwestie van de opgedane indrukken ook eens te kunnen reflecteren naar de metgezellen.
Om 12 u opende, zoals elk jaar weer, de gay village aan de Kunstberg. Met de meeste stands op dezelfde plaats als het jaar daarvoor. Stond daar weer op zijn vertrouwde plek, het Fonds Suzan Daniel met Bart Hellinck als boegbeeld. Verder nog de rainbow cops Belgium met als aandachtstrekker een heuse politiemotor waarop sommige Liever Gelijkers wel heel graag plaatsnamen. Zo’n motorbeest tussen de benen, dat maak je niet elke dag mee 😉
Tussendoor een gratis ijsje meepikken en dan verder de helling op, verschillende stands met allerlei regenboog gadgets, çavaria, een stand van een Brusselse gay sportgroep (BGS). Een sympathieke jonge man, Christoph, gaf ons een beetje uitleg over zijn vereniging. Met 700 leden, ja inderdaad, een heel diverse groep met een hele diverse waaier aan disciplines (badminton, dans, een koor, massages, toneel, volleybal, zwemmen, yoga ….) Waar een hoofdstad rijk aan kan zijn. Daar kunnen we in onze provincie maar van dromen.
Dan een stand waar je zelfs kon trouwen, weliswaar maar voor één dag. Natuurlijk heeft ondergetekende dat ook eens geprobeerd. Met het jongste geweld van Liever Gelijk, nietwaar Vincent, samen op de Roze Loper en door een ambtenaar in Louis XV stijl heel “officieel” met goudgekleurde rubberen ringen “made in China”, een trouwboekje en roze cava in het echt verbonden. A marriage for one day! Ook Steven en Stefan, Robert en André konden aan de verleiding niet weerstaan en worden hiermee vereeuwigd in de annalen van Liever Gelijk als zijnde eendagstrouwers.
Daar maakten we kennis met twee leuke jonge mannen, afkomstig uit Noord-Macedonië en pas sinds een paar maanden hier in België. Ook zij genoten van de vrijheid van een Gay Pride, waarschijnlijk hun eerste, van de vrijheid om samen te zijn, van de vrijheid zich niet meer te moeten verstoppen, van de vrijheid van elkaar te kunnen genieten. Ook zij pikten een trouwpartijtje mee. We wensen hen natuurlijk een super roze toekomst toe.
Aan hen de eer om op de cover van deze maand te prijken. Ze moesten het eens weten 😉
Verder gingen we, sommigen op zoek naar een hapje, om de inwendige mens te versterken natuurlijk; het was soms moeilijk kiezen. Stonden daar ietsje verder toch niet nog andere hapjes, nl. de kandidaten van Mister Gay Belgium 2019 te pronken. Natuurlijk gaf iedereen te kennen wie zijn favoriete keuze wel zou zijn.
Dan begonnen de toespraken. Tja, waarover gingen die weer? Sorry mensen, maar daar heb ik eigenlijk weinig herinneringen aan. Wat me nog bijgebleven is, was een zwarte zanger die het publiek wel mee kon slepen, een Oostenrijker die reclame kwam maken voor de Pride in Wenen in juni, de burgemeester van Brussel die weer kwam zeggen hoe trots hij niet was dat de pride weer in zijn stad doorging.
En eindelijk werd de regenboogvlag weer in het publiek gelaten. Hét moment van het begin van de optocht. We haasten ons om uit de gay village te geraken en een plekje te vinden waar het niet al te drummerig was.
Daar lieten we de stoet aan ons voorbijtrekken.
En onder het wapperend oog van honderden regenboogvlaggen trok de 24e Gay Pride door de Brusselse straten. De politie natuurlijk op kop.
We zagen personen en groepen van allerlei pluimage voorbijtrekken. Wat opviel was, dat de extravagantie van de beginjaren er wel een beetje uit is. Natuurlijk wel travestieten en hier en daar een blote bast, maar daar werd niet meer zo de nadruk opgelegd. Natuurlijk wel een aantal politieke partijen die, nu juist voor de verkiezingen, een roze graantje willen meepikken, maar toch ook een groot aantal groepen met een maatschappelijke context. Zoals elk jaar de “holebi-aanvaarding begint in het gezin” groep, een “protect the trans kids” groep, een groep “reageer tegen onderdrukking, seksisme en sociaal beleid”, een groep “service public région Bruxelles”, zelfs een “God is Liefde” groep, maar deze laatste wel heel minimaal bezet. Een Brusselse gay zwemploeg, Brussels Mannekefish, nee, niet fist, met een paar blote borstkassen. Arc en Ciel Wallonie, çavaria natuurlijk. Zelfs een groep van “Regenboog ambassadeurs voor holebi- en transgender ouderen”. Natuurlijk ook weer de Straffe Ketten, een gay rugby club. Vele jongeren, dat viel weer sterk op, ook een jeugdbeweging. Een groep van de Lille Pride. Ook Amnesty International met plakkaten “We March for those who can’t” trokken zij de aandacht door achterwaarts te lopen en door op hun ruggen de landen te vermelden waar holebi-zijn nog altijd verboden is. Dan een hele groep leather en fetisj-aanhangers, verder nog “diplomats for equality”, een groep “proud to be open at work”, Procter & Gamble als de meest inclusive employer 2018. Het ABVV, het ACV, Ecolo-groen, de PVDA en ook de NVA. Deze wagen werd als enige omringd door een groep politiemensen. Waarschijnlijk als voorzorg tegen bepaalde incidenten, zoals vorig jaar.
Zoals je aan de opsomming kunt zien, in feite meestal heel lokale, Brusselse, Waalse of thematische groepen en natuurlijk ook de politieke partijen.
“De politie moest ook even tussenbeide komen omdat een aantal demonstranten de stoet blokkeerde. Het ging om leden van de actiegroep Reclaim The Pride, die protesteerden tegen de politieke en commerciële recuperatie van de Pride. Activisten van Reclaim The Pride vinden dat de oorspronkelijke revolutionaire boodschap verwaterd is en hadden een alternatieve optocht aangekondigd. Volgens de actievoerders gebruiken politici het evenement om hun ideologieën naar voren te brengen, terwijl ze weinig ondernemen voor de LGBTQ+-gemeenschap. “De Belgian Pride is een politiek, commercieel en toeristisch circus geworden. Die pinkwashing doet het doel van de parade vervagen en reduceert haar tot een carnaval”, aldus Reclaim The Pride.” (Bron HLN)
Daar is wel voor te spreken. Vlaanderen telt blijkbaar meer dan 120 verenigingen. Deze, ook Liever Gelijk niet, waren niet zichtbaar in de Pride. Wij stonden aan de kant en keken er naar.
Misschien ook, omdat we het hele jaar al bezig zijn met holebi-activiteiten, dat het eens leuk is, om ook eens toeschouwer te zijn dan opnieuw mee-speler.
En inderdaad, we hebben er intens van genoten.
Zoals vorig jaar, trokken we weer naar “A la mort subite” om een drankje achterover te slaan. En daar verenigden zich alle verloren schapen weer. Na het drankje gingen we natuurlijk op zoek naar een gezellig etentje samen, als afsluiter van deze 24e Belgian Pride in Brussel. Dat vonden we dan ook in één van de straatjes tegenover de Beurs, in de Davi Thai. En op het terras onder een beschuttende luifel genoten we weer samen van een exotisch, laatste avondmaal. Raar maar waar, alle nummers stonden op het menu, maar niet het nummer 69.
Dat is iets om thuis te doen, raadde ons een “geschokte” garçon aan, heel ad rem 😉
En zo eindigde weer een dagje samen uit. Sommigen trokken naar huis, anderen gingen hun kansje wagen in de festiviteiten her en der.
Mijn halve trouwboek van mijn eendagstrouw heb ik spijtig genoeg niet meer terug gezien, snik… maar de rubberen ring zal ik natuurlijk steeds als een kostbaar kleinood blijven bewaren, als aandenken aan die (tot nu toe) enige getrouwde dag in mijn leven.