Dat ons Eindejaarsfeest in Blankenberge zo’n succes zou worden, had niemand kunnen voorspellen.Nochtans had ik mij voorgenomen er mij dit jaar eens niets van aan te trekken en op het gemak Nieuwjaar te vieren, op mijn eigen.
Natuurlijk kon ik weer niet aan die smekende ogen van Peter weerstaan en arrangeerde ten langen leste toch nog onze formule van vorig jaar in Blankenberge.
Dit keer kende onze oproep niet zo’n succes. Toch eindigden we met 16 man van Liever Gelijk om samen Nieuwjaar te vieren. Ergens ook goed dat onze groep kleiner was dan vorig jaar (toen waren we met zo’n 25), je had op die manier ook makkelijker contact met iedereen.
We zaten ook gezellig samen aan één grote tafel, heel mooi gedekt (met stoffen servetten).
Erwin van hotel Bach heeft ons, als de ideale gastvrouw, opnieuw in al zijn perfectie onthaald. Warm en gemoedelijk werden we weer verwelkomd in zijn stijlvolle art-déco hotel in de Vissersstraat.
Met een groepje gingen we, zoals vorig jaar, de stad verkennen, op zoek naar een gelegenheid om een pré-aperitief te nuttigen. Dat vonden we in de brasserie op het Oosterstaketsel.
Een heel gezellige plek waar je door de ramen heen de zee kon bewonderen in al zijn onstuimigheid. Het gaf ons het gevoel midden tussen de golven te zitten, weliswaar zonder zeeziek te worden. Na een paterke voor sommigen, waagden enkelen zich opnieuw aan de picon, en vervolgens nog een tweede…. De fond van onze geweldige avond werd waarschijnlijk daar gelegd.
Iedereen tekende tegen 19u present om zich naar hotel José te begeven voor het diner. We werden verwelkomd met hapjes, warm en koud, en een glaasje cava.
Nadien een carpaccio met “Faux gras” en rucola. Frank, als vegetariër, kreeg een mooi bordje met gerookte zalm in dezelfde vorm als de carpaccio.
Vervolgens een pittig soepje met garnaalballetjes en witloof.
Iedereen pochte over de vislasagne van kabeljauw en St.- Jacobsmossel met tapenade van paddenstoel en spinazie.
Vervolgens een verfrissend sorbetje van limoen.
Als hoofdschotel hadden we everzwijn met wildsaus, savooi en pastinaak en amandelaardappeltjes. Frank liet de everzwijnen liever in de bossen rondhossen en bezondigde zich aan een vegetarische cordon bleu.Het dessertenbuffet was om U tegen te zeggen, chocomousses, verschillende bavaroises, profiteroles…
Tussen de gangen door werden we getrakteerd op onze levensliedkunstenaar Frank Valentino.
Wie had ooit gedacht dat we met zoveel vuur mee zouden zingen op liedjes zoals “In de stille Kempen, Tulpen uit Amsterdam, In dat kleine cafeetje aan de haven…”
Ik weet niet wat het was, ik weet niet hoe het kwam, maar de ambiance en het goed gevoel zaten er kilometersdiep in. Ik moet wel toegeven dat aan onze tafel de meeste ambiance heerste en dat we wel de gangmakers waren voor dit prachtige feest. Wat is er mooier dan dat iedereen rond de tafel hand in hand samen zit te mee te zingen uit het diepste van zijn hart. Wat een gevoel van verbondenheid dat er heerste ! Op zulke momenten voel je je écht dankbaar en gelukkig dat je bij zo’n bende zit. En om het nog eens te zeggen, op zulke momenten overstijg je ook de reden die aan de basis ligt van onze vereniging (nl. onze homoseksualiteit) en voel je je verbonden met elkaar als mens tout court.
Ik wil zeker niet vergeten te vermelden, dat onze garçons van vorig jaar, nl. Tommeke en Simon, weer van de partij waren. Tommeke had zijn beminnelijke glimlach nog niet verloren en Simon was dit jaar een beetje meer ontdooid. Getuige daarvan was dat hij na middernacht duchtig meedanste met onze bende. DJ van dienst was de zoon van Frank Valentino en hij wist wel hoe hij zijn gay publiek moest behagen.
Sommigen kropen vroeger in bed dan anderen. ’s Anderendaags werden we immers verwacht aan het ontbijt bij Erwin in hotel Bach. Onder het alziend oog van the queen met haar wuivende handje en ondersteund door klassieke aria’s en opera’s genoten we van een lekker en verzorgd ontbijt. Erwin was steeds attent om de koffie of het sinaasappelsap bij te vullen. Als een echte hofdame dwarrelde hij rond de tafels om het zijn gasten naar de zin te maken. We hebben ook een historisch moment mogen meemaken. 1 januari 2013 was immers de dag dat hij op pensioen ging.
De koffers werden dra gepakt en beneden in de hal gezet. En na afscheid genomen te hebben van Erwin, gingen we nog met een aantal naar de brasserie op het Oosterstaketsel om ons week-end in alle schoonheid af te sluiten.
Aan een picon waagde zich dit keer niemand.
Tja, gaan we eind 2013 nog eens naar Blankenberge ? Dat is de vraag die door mijn hoofd spookt. Ik weet niet of we die sfeer nog zullen evenaren ?
Maar ja, elk jaar is weer anders, dus we zullen wel zien hoe we ons dan gaan voelen.
Wat ik wel weet is, dat ik de smaak van picon toch te pakken heb 😉
En om met Gerard Walschap af te sluiten : “Dag mensen, dat ’t welga!”
- Deel 1 : 1 – 100
Deel 2 : 101 – 179