Call me by your name was inderdaad een veel toegankelijker film dan de vorige (Corpo Elétrico).
Aangezien het de première was, maakten we dat we toch op tijd waren om nog een plaatsje te bemachtigen. En inderdaad de zaal raakte helemaal volzet. 22 Liever Gelijkers en aanverwanten hadden de “keure”. Voor 3 laatkomers was er spijtig genoeg geen plaats meer in de herberg. Zo zie je maar, liever iets te vroeg dan juist op tijd 😉
Een film met dit keer wel een verhaal. Ook mooie beelden van het Italiaanse platteland en van de hoofdpersonages.
Het verhaal: de zeventienjarige Elio logeert tijdens de zomermaanden met zijn ouders in een oude, Italiaanse villa. Zijn vader, een professor in de archeologie, nodigt die zomer ook een student (Oliver) uit om hem te komen helpen.
Elio tast zijn seksualiteit nog af en begint stilaan verliefd te worden op de iets oudere Oliver. Deze verbergt zich in het begin achter zijn Amerikaanse arrogantie omdat hij inderdaad – geeft hij achteraf pas toe – zich ook aangetrokken voelt tot Elio. Mooie beelden van de seksuele spanning tussen de twee jonge mannen. Het hunkerend wachten van Elio, de nachtelijke samenkomsten…
Dan naar het einde toe, nog een paar leuke dagen samen doorbrengen met nadien het onvermijdelijke afscheid en het liefdesverdriet van Elio.
Het is ook 1983 en in een afscheidstelefoontje van Oliver aan Elio vertelt hij hem dat hij binnen afzienbare tijd zou gaan trouwen. Als Elio hem zegt dat zijn ouders op de hoogte zijn van hun eerdere verhouding, kan Oliver enkel maar beamen dat hij geluk heeft met dergelijke ouders die hun zoon accepteren gelijk hij is.
Zijn ouders zien ook het verdriet van Elio en op een gegeven moment komt de vader met zijn zoon praten. Die scène was het inhoudelijke hoogtepunt van de film.
“Luister, jullie hadden een prachtige vriendschap. Misschien meer dan vriendschap. En ik benijd je erom. De meeste ouders zouden nu hopen dat het allemaal overgaat, of bidden dat hun zoon weer snel met beide voeten op de grond komt. Maar ik ben niet zo’n ouder. Als je pijn voelt, koester die dan, en als er een vlam is, doof hem niet, ga er niet harteloos mee om. Niets voelen om maar niet te hoeven voelen, wat een verspilling!
Laat me nog één ding zeggen. Het zal de lucht klaren. Ik ben er misschien in de buurt gekomen, maar ik heb nooit gehad wat jij had. Er was altijd wel iets wat me tegenhield of in de weg stond. Hoe jij je leven leidt is jouw zaak.
Maar vergeet niet, ons hart en ons lichaam worden ons maar één keer gegeven. En voor je het weet, is je hart versleten en wat je lichaam betreft, er komt een moment dat niemand er meer naar kijkt, laat staan het nog wil aanraken. Op dit moment is er verdriet, pijn. Dood deze niet samen met de vreugde die je hebt gevoeld.
Uit het boek van André Aciman “Noem me bij jouw naam.”