Zaterdag 16 januari 2016 – Nieuwjaarsreceptie

Onze nieuwjaarsreceptie opnieuw op een unieke locatie, nl. het Kasteeltje van Heule, een neogotische herenwoning van eind 19^e eeuw. Ideaal voor een illuster gezelschap zoals Liever Gelijk. Zoals jullie weten, is de Orangerie in Kortrijk, waar we toch ook al een paar leuke recepties hebben meegemaakt,  voorlopig gesloten.  Voordeel van het Kasteeltje is echter wel, dat het beter te verwarmen is en het is ook intiemer en gezelliger dan onze locatie van vorig jaar.

Dit keer waren we toch met zo’n 41 man om samen het nieuwe jaar in te luiden.  We waren echter niet alleen, want ook Heule zelf hield haar nieuwjaarsreceptie op de weide naast het Kasteeltje.  Of onze regenboogvlag aan de ingang opgevallen is, weet ik niet, maar sommige jonge scouts keken wel een beetje nadenkelijk in die richting.  Als er een vraag op hun lippen lag, hebben ze die (spijtig genoeg) niet gesteld.  We hadden ze anders zeker uitgenodigd om met ons kennis te maken.

Dit keer wilden we het eens over een heel andere boeg gooien.  Anders zorgden we altijd voor een uitgebreide versterking van de inwendige mens, maar op den duur begon dat ook maar saai te worden.  Broodjes, soep, frietjes, kaasplanken, het begon meer te lijken op feestjes van de vrouwen van de landelijke gilde dan op samenkomsten van geëmancipeerde ridders van de roze tafel.  Daarom eens een gewone nieuwjaarsreceptie, met voldoende drank natuurlijk, maar wel met een alternatief kantje.

Opdracht was, dat iedereen een hoofddoek en een dikke kaars moest meebrengen.  Deze accessoires dienden om te figureren in ons alternatieve driekoningenspel, gebaseerd op het toneelstuk van Felix Timmermans : “Waar de Sterre bleef stille staan”.

Omgevormd tot een hoorspel met een gay-tintje gaf dit dikwijls aanleiding tot hilarische toestanden.

De drie clochards uit het toneelstuk werden opeens drie aan lager wal geraakte queens.  Ons Kindje Jezus leek meer op een straatmadeliefje en de Heilige Maagd was opeens veranderd van geslacht en bijna rijp voor de AA.  Alleen de Duivel kon ons nog bekoren, maar wat wil je met zo’n baardige wildeman !

I.p.v. een driekoningenster, liepen onze drie queens achter een uithangbord van de “Vliegende Steirt”.  Niet voor niets heette ons stuk dan ook : “Waar de Penis bleef rechte staan”.

De twee voorlezers, Rik en Eddy, kweten zich op een professionele manier van hun taak en gaven het stuk hier en daar een zekere Schwung door opzettelijk een verkeerde nadruk op bepaalde zinnen of namen te leggen.

Iedereen werd dan ook betrokken in het stuk.  In het oorspronkelijke toneelspel van Felix Timmermans kwamen op het einde alle Lievevrouwkens van Vlaanderen samen om Kerstmis te vieren.  Vandaar dat iedereen die hoofddoek en die dikke kaars moest meebrengen.  Zij mochten tussendoor dan ook fungeren als koor om de liedjes, waarmee het spel werd opgeluisterd, met volle borst mee te zingen.

Het nieuwe lijflied van Liever Gelijk werd dan ook zonder twijfel : “Je ne regrette rien…” van Edith Piaf.  Geen enkele song werd zo geestdriftig mee gezongen.  Je had ook Lievevrouwkens van allerlei kaliber.  Sommigen leken meer op ongure Palestijnen dan op godvruchtige maagden.  Maar wat wil je, ik denk dat maagden in onze vereniging ver te zoeken zijn ; -)

Felix Timmermans zou zich in zijn graf hebben omgedraaid, moest hij geweten hebben, hoe zijn godsvruchtige toneelstuk tot een gay hoorspel was ontaard.

De cava vloeide rijkelijk, de tongen werden losser en losser, de sfeer was er een van een gezellige drukte.    We mochten weer een paar nieuwkomers verwelkomen.  Wilhelm, we worden stilaan internationaal, vervoegde in januari onze vereniging.  Ook kwam Chris uit Lovendegem even polsen wat voor bende Liever Gelijk nu wel is.  Blijkbaar viel ons optreden in zulke goede aarde dat hij zich die avond ook lid heeft gemaakt.

Aan onze twee nieuwelingen, van harte welkom !

Het werd later en later.  De drukte begon op een gegeven moment toch af te nemen. Immers onze cava raakte op.  Ook de weide naast het Kasteeltje liep langzaam aan leeg.  De scouts doofden hun vuurtjes.  Sommigen van ons trokken voldaan huiswaarts om met veel moed de aangekondigde politiecontroles te trotseren, anderen trokken dan weer voor een laatste afzakkertje naar één van de laatste gay boîtes die Kortrijk nog rijk is, misschien om hun eigen vuurtjes weer wat aan te wakkeren.

Zo werden de ruimtes van het Kasteeltje van Heule weer aan de stilte overgelaten, de lichten werden gedoofd en ons alternatieve hoorspel zelf deinde weg tot een verre herinnering.

Volgend jaar opnieuw in Heule ?  Wie weet…