Totaal onverwacht kregen we van de Budascoop in Kortrijk de uitnodiging om in één hunner zalen een holebifilm te komen bekijken.

Voor hen was dit initiatief ook nieuw en zij wisten ook niet wat er van te verwachten.  Zelf dacht ik dat we zo rond de 20 man zouden eindigen, maar groot was mijn verbazing toen er in totaal 43 personen op de filmavond afkwamen, waaronder 8 leden van Think Different.  Ook een aantal niet-leden die via via van deze voorstelling gehoord hadden, waren van de partij, waaronder Frederik uit Oudenaarde die eens met onze vereniging wilde kennismaken.

We werden heel vriendelijk opgevangen door Hannah, die aan de basis lag van dit initiatief.

Eerst legde zij in de zaal uit hoe dit Kunstencentrum ontstaan is.

De Budascoop bevindt zich in de gebouwen van de vroegere Pentascoop die onderdeel was van de Kinepolis-groep. De Pentascoop was het eerste cinemacomplex met vijf zalen in België. Het complex werd in 1975 opgericht door de groep Kinepolis. Door de aanwezigheid van de Pentascoop groeide de buurt uit tot een van de bekendste uitgangsbuurten in de binnenstad van Kortrijk. Nadat diezelfde bioscoopgroep in de jaren 1990 een nieuwe cinemacomplex bouwde op Hoog-Kortrijk nam het bezoekersaantal van de Pentascoop geleidelijk af. Uiteindelijk verkocht de Kinepolisgroep dit filmcomplex.

Als onderdeel van het Buda Kunstencentrum werd de voormalige Pentascoop begin jaren 2000 omgebouwd tot een cruciale schakel binnen de werking van dit Kunstencentrum. Zo werden twee filmzalen omgebouwd tot podiazalen, zodat vanaf dan in het complex zowel film- als theatervoorstellingen konden gegeven worden. De filmprogrammatie focust zich nu op de betere films uit het alternatieve filmcircuit uit binnen- en buitenland.   Hannah vertelde in deze context dat de mensen in het begin dachten dat ze enkel oude zwart-wit films lieten zien.  Zij nam ons mee, via de grote “wenteltrap”, naar boven naar een van de podiazalen.  Hier krijgen de acteurs de kans om hun project uit te werken om nadien met hun performance op tournee te gaan.   Van de 500 aanvragen elk jaar, kan men er slechts 50 toelaten. De zaal kan volledig gestript worden om de kunstenaars de kans te geven hun ding te doen.  Hannah wist te vertellen dat dikwijls de gekste ideeën naar boven kwamen, eens werd bv. de zaal vol schuim gespoten.

Vervolgens mochten we onze film van die avond “Behind the Candelabra” gaan bekijken.

Deze tragikomedie over het leven van Liberace (1919-1987), de pianovirtuoos die in de tweede helft van de vorige eeuw de Verenigde Staten entertainde met zijn tv-shows en concerten, kickte als geen ander op glitter en glamour – over-the-topkostuums, vergulde piano’s, limo’s en perfect gecoiffeerde poedels incluis.  Michael Douglas en Matt Damon zijn subliem in hun acteerprestaties als Liberace en zijn veertig jaar jongere vriend Scott Thorson, in een regie van Steven Soderbergh, met overdoses seks, drugs en plastische chirurgie.  Rob Lowe in de rol van plastisch chirurg was hier haast onherkenbaar.

De film is gebaseerd op de mémoires van Scott Thorson Behind the Candelabra: My Life with Liberace’ hoe hij op zijn zeventiende een relatie begon met de vier decennia oudere ster. Hij werd overladen met cadeaus en onderging plastische ingrepen die hem meer op Liberace moesten doen lijken, maar na zes jaar werd Thorson – tot dan officieel in dienst als chauffeur en lijfwacht – bedankt voor bewezen diensten.  Thorson eiste een schadevergoeding van 113 miljoen dollar – het zou bij 75.000 dollar, drie auto’s en twee hondjes blijven – en de reputatie van Liberace, die al zijn hele leven voor een godvrezende heteroseksueel probeerde door te gaan, kreeg een zoveelste deuk.

Maar de Hollywoodstudio’s wilden er niet aan: véél te gay. Alleen HBO, de Amerikaanse betaalzender, wilde er geld in stoppen.

Resultaat: ­Soderberghs laatste langspeelfilm wordt in de Verenigde Staten alleen op tv uitgezonden, terwijl de rest van de wereld hem in de bioscoop kan bekijken.

De meningen over de film liepen uiteen.  Sommigen vonden hem echt niet goed, anderen dan weer fantastisch.  Maar dat is natuurlijk persoonlijk en subjectief.  Zelf vond ik de eerste helft veel te lang uitgesponnen, met ellenlange conversaties in bubbelbaden met een glaasje champagne.   Naar het einde toe verdiepte zich het verhaal.  Zeker toen Thorson aan het sterfbed van zijn vroegere minnaar werd uitgenodigd.  Het einde was subliem gevonden, toen Liberace met glitter en glamour ten hemel werd opgenomen.

Na de voorstelling werden we door Hannah nog getrakteerd op een glaasje Aperol Spritz.  Dat liet zich goed smaken.  Iedereen stond dan ook gezellig samen in groepjes te keuvelen. Het nadeel bij zo’n grote bende is echter, dat je niet de tijd hebt om eens met iedereen wat langer te blijven staan.

Alhoewel Kortrijk niet zo groot is, zijn de locale holebiverenigingen niet zo gekend.  Hannah vertelde me dat ze echt moest zoeken en googlen om adressen van verenigingen te vinden.  Tot haar grote verbazing vond zij geen lesbiennevereniging in onze contreien.  Voor ons zijn die weetjes natuurlijk vanzelfsprekend, maar voor niet-holebi’s is ons wereldje toch nog vaak de grote onbekende.

Geleidelijk kolfde ons gezelschap af.  Wij bedankten Hannah en haar collega’s nog eens zeer hartelijk voor hun uitnodiging en togen de nacht in.  De mensen van Think Different gingen natuurlijk nog een stapje in de wereld zetten om hun bezoek aan Kortrijk weer in stijl af te sluiten, was het vorige keer in de Carrément, nu werd de Crisco met hun bezoek vereerd.   Zelf kozen we voor het meer ingetogen en rustigere Fonteintje om bij een laatste Trappistje of Ice-tea de voorbije avond te bespreken.

En om met Liberace te eindigen: “Too much of a good thing is wonderful !”