Ga onmiddellijk naar de foto’s
Die zondagmorgen kregen we onverwachts nog een berichtje binnen van Danny dat hij een steenuiltje uit zijn schoorsteen had gered. Het mooie beestje was nog heel vitaal en werd natuurlijk terug in vrijheid gesteld. Het was zeker een voorteken want later op de dag bij de fotozoektocht moest hij uitkijken naar een stenen uil. Zo zie je maar, niets komt zonder reden, zelfs de uiltjes niet.
Voor die zondag in oktober was er een mooi en rustig herfstweertje voorspeld. We verzamelden, normaal gezien met 10 geïnteresseerden op een grasplein in Ichtegem city. Het was zoals bij de kleine negertjes, 10 hadden zich ingeschreven, eentje was het rats vergeten, zo waren we nog maar met 9…
Maar niet getreurd. We werden onderverdeeld in 4 paren die elk ten velde trokken om koste wat kost de overwinning binnen te rijven.
De opgave was om 14 foto’s tussen bepaalde fietsknooppunten te ontdekken.
Om het gemakkelijk te maken, kon er tussen twee knooppunten meer dan één foto genomen zijn. Het was ook mogelijk dat er tussen twee knooppunten geen enkele foto genomen was. En alle foto’s stonden dan nog door elkaar.
De koppels van dienst waren: Guido en Frank, Francis en René, Danny en Pieter en als laatste Jan en Mario. Aangezien ondergetekende de antwoorden toch al wist, kon deze tussen de verschillende paren heen en weer laveren om zo hun verzuchtingen te aanhoren.
Het was inderdaad een beetje zoeken en ontdekken. Maar het valt dan op, dat als je zo vanop de fiets moet uitkijken naar bepaalde zaken, je dikwijls ook meer ziet van je omgeving.
De boerderijen en kapelletjes van het landelijke Ichtegem waren een dankbaar decor voor aparte “decoratieve” objecten: een klein betonnen tractortje was als eerste aan de rij, een monstrans in een kapelletje, het stenen uiltje … Molentjes in voortuinen zijn ook een algemeen voorkomend fenomeen, maar het moet wel het juiste molentje zijn!
Guido was hier thuis in deze streek, immers afkomstig van Koekelare, wees hij in de verte zijn ouderlijk huis aan, waar hij ook geboren was. Als kind kende je daar alle boerderijen, schuurtjes, wegeltjes, hagen en grachten en ravotte je je weg doorheen de velden en landerijen, wist hij te vertellen. Nu is dit allemaal verleden tijd.
Het viel ons op dat het ook een streek was, waar de tijd een beetje was blijven stil staan. Weinig vernieuwing, vele boerderijtjes die hun beste tijd hadden gehad, en in de meer bebouwde kommen zag je uithangborden die nog dateerden van de zeventiger en tachtiger jaren.
We fietsten ook doorheen Eernegem, waar we vorig jaar in februari nog onze laatste activiteit voor de corona in het radiomuseum hadden. Het Marktkaffee waar we nadien gezellig waren samengekomen, had er ook de brui aan gegeven, want te koop.
Zelfs in zulke kleine dorpjes kun je nog wat kennis opsteken. We kwamen voorbij het Lange Max museum op het gebied van Koekelare. Het Lange Max Museum brengt het historische verhaal van het kanon de Lange Max, die Duinkerke en Ieper beschoot, en van de Duitse bezetting … Zeker een ommetje waard.
Zo heeft Eernegem zich ook het imago aangemeten van kasseileggersgemeente. Het verhaal van deze beroepstak startte in de Hollandse periode (1815 – 1830). In 1890 had je in Eernegem 27 kasseileggers en in 1900 reeds 60. Overal in binnen- en buitenland werden door Eernegemse kasseileggers straten aangelegd.
Dit kun je allemaal lezen op het monument van de kasseilegger aldaar, gemaakt door Martine Labbeke. Dit is een beeld, Mutse genaamd, een gestileerde bronzen voorstelling van de volksfiguur-kasseilegger, Mutse Cock, geplaatst op een immense kasseisteen.
Van verre fietsten we voorbij de Bekegemse Foie Gras, de enige Vlaamse producent van foie gras.
Opgericht in het jaar 1989, werd er in april van dit jaar een aanvraag tot stopzetting ingediend en wordt een voorschot op de definitieve sluiting genomen. De aanvraag past binnen het Vlaamse overheidsbeleid dat voorziet in het stopzetten van de foie gras productie eind 2023. Vorig jaar nog viel dierenrechtenorganisatie Animal Resistance binnen in het bedrijf, waarbij 190 dieren van de stress omkwamen (bron Vilt (Vlaams infocentrum land- en tuinbouw)).
We hadden niet enkel oog voor de te ontdekken afbeeldingen, ook andere kunstige voorwerpen trokken onze aandacht. Voor Francis en René waren deze 3 aapjes, horen, zien en zwijgen, dan weer de max. Een ander beeld, zoals deze Apollo, mag zeker meedoen in onze eventueel volgende fotozoektocht.
Zo fietsten we verder naar onze eindbestemming doorheen dit rustige landschap. Heelder velden met afrikaantjes (stinkertjes) brachten een beetje kleur in deze ingedommelde contreien.
Ook een apart beeld was de Boeddha in een nis waar normaal gezien een Lievevrouwtje of een ander heiligenbeeld thuishoort. 50 Jaar geleden zou de pastoor wel aan je deur hebben komen aankloppen voor deze heiligschennis. Maar ja, tijden veranderen.
Zo kwam iedereen, de ene al een beetje vroeger dan de ander, aan op het graspleintje waar we vertrokken waren.
We spraken af in volkscafé ’t Verschil op de markt in Eernegem, vlak naast het nu gesloten Marktkaffee.
Onder het nuttigen van streekbiertjes of warme choco’s werden de uitslagen voorgelezen.
Als winnaars had je Jan en Mario met 13 punten, als tweede Frank en Guido met 11 punten, vervolgens René en Francis met 10 punten, en spijtig genoeg bengelden Pieter en Danny helemaal achteraan. Waarschijnlijk waren ze tijdens de rit in gedachten meer bezig geweest met het steenuiltje dan met andere “beeldjes”.
Het winnende koppel kreeg een doosje Celebrations. Dat werd natuurlijk gedeeld met de rest van de bende en in een mum van tijd werden de snoepjes soldaat gemaakt.
Al waren we dit keer met niet zo velen, het was toch een hele leuke en aangename namiddag.