Ga onmiddellijk naar de foto’s
Het verhaal:
John woont samen met zijn echtgenoot Eric en hun dochter in Californië, ver verwijderd van het traditionele plattelandsleven dat hij jaren geleden ontvluchtte. Johns eigenwijze vader Willis woont nog steeds op de afgelegen boerderij waar John opgroeide, maar kan die steeds moeilijker runnen door zijn beginnende dementie. Wanneer John hem naar Californië brengt, loopt de spanning tussen vader en zoon op door de confrontatie met hun verleden en de vele jaren van wederzijds wantrouwen. Beiden staan ze voor de uitdaging om na al die jaren een manier te vinden om elkaar te aanvaarden en te vergeven.
Viggo Mortensen, hoofdacteur én regisseur in deze film, is vooral gekend als Aragron uit The Lord of the Rings.
Viggo maakte met Falling een erg persoonlijk en intens regiedebuut. Hij schreef de film na de begrafenis van zijn moeder toen hij terugdacht aan zijn jeugdjaren. De film is geen autobiografie, maar een ingetogen verhaal over herinneringen, vergeving en familie.
Zoals altijd was het afwachten hoe de film zou overkomen.
Het was inderdaad, een mooie, poëtische film qua beelden die ongemerkt overvloeiden van het heden naar het verleden en terug. Een prachtige filmografie, maar die op het einde een beetje te veel van het goede werd. Less is more zou hier ook wel beter van toepassing geweest zijn. Nu was het meer More is less.
De acteerprestaties van Viggo Mortensen waren eigenlijk een beetje té ingetogen, alsof hij wou bewijzen dat hij zijn gevoelens altijd onder controle had, zelfs tegenover de meest cassante uitbarstingen van zijn vader. Je zou voor minder iemand de kop inslaan. De acteerprestaties van de vader (Lance Henriksen) 80 jaar toen de film vorig jaar opgenomen werd, waren dan voor sommigen over de top en een beetje overacting. Ik denk wel dat hij er plezier in had om een dergelijk vuilgebekt wezen ten tonele te brengen. De overgangen tussen de vlagen van dementie en “normaliteit” waren niet zo duidelijk. Was hij nu helder van geest als hij bepaalde uitlatingen deed of juist niet?
Kortom, wat ik van deze film zal onthouden, zijn inderdaad de mooie natuurbeelden, dikwijls vol symboliek en verwijzingen naar het leven onderhuids.
We waren toch nog met 16 man die deze film kwam bekijken, alhoewel we midden in de vakantieperiode zaten. Zelfs een nieuw gezicht uit Kuurne, Freddy, die eens wou kennismaken met onze groep, was mee van de partij.
Achteraf zakte een bendeke nog af naar de Irish Pub naast de Budascoop.
Het was reeds voorbij middernacht toen de laatsten van elkaar afscheid namen.