Die zondag in augustus 2020, putteke zomer, onze eerste echte activiteit na de lockdown sinds maart, maar nog steeds tijdens de coronacrisis, waaraan we op dit ogenblik nog steeds geen einde zien.Met 13 man verzamelden we daar aan Café De Karekiet in Waregem, Bessemstraat 20.
Natuurlijk met mondmasker in de aanslag.
Iedereen kreeg een vragenblad mee waarop de foto’s afgebeeld stonden, die de deelnemers moesten vinden tijdens de rit en natuurlijk met daarop ook de knooppunten vermeld.
Een eerste groep met Gino, Christophe, Jan O, Francis, Noël en Philippe ging al van start. Nadien volgde de tweede groep een kwartiertje later met Jan H, Kurt, René, Patrik, Pieter, Alain en ondergetekende (Rob).
De eerste vraag was een weggevertje, in welke straat vind je dit (aardbeien). Natuurlijk in de straat waar we vertrokken, de Bessemstraat. En verder reden we, omhoog, de E17 over, richting Karmel. Zoals de naam zegt, vroeger een Karmelietenklooster, nu een woonzorgcentrum.
Al dra kwamen we de tweede vraag tegen, welke dieren vind je in mijn voortuin? Je kon er niet naast kijken, twee grote leeuwen bewaakten de voordeur van de statige villa. Ik zou ze niet willen schoonmaken.
Verder via talloze kapelletjes dienden we de Waregemseweg over te steken en het waren de hekkensluiters Kurt en Patrik die de volgende foto vonden, nl. welke heer wordt hier vermeld (bij d’Oude Stokerij). Zijn naam was Hector Plancquaert, een Vlaams voorvechter, activist, schrijver, politicus en journalist (Wortegem, 21 december 1863 – Outer, 3 juni 1953). Ja, je kon indertijd nog volop cumuleren.
Als volgende foto had je een dakkapelletje, maar zoals iedereen weet, zijn deze in ons Vlaamse landschap talrijk vertegenwoordigd. Gelukkig werd het juiste gevonden bij de watermolen van Anzegem. Inderdaad water, want daar moesten we een beetje gaan schuilen voor de bui die over onze hoofden kwam. Maar goed dat we even gewacht hadden, want er passeerde een niet onaardig lopertje, ontbloot bovenlijf, bruin getint, wapperende manen. De vorige ploeg had deze ook al gezien, maar dan mét T-shirt.
Verder ging het, langs de giraffen op een huisgevel, opnieuw de autostrade over waar we de alom gekende cycloop op de E17 mochten bewonderen. Deze reus uit polyester, 10 meter hoog, is een kunstwerk van de gekende Italiaanse kunstenaar Marco Boggio-Sella en staat voor het heftruckbedrijf H&M International in Waregem.In 2012 werd hij vernield na een brand, die aangestoken werd. De dader of daders werden nooit gevonden. Het kunstwerk veroorzaakte daarvoor al controverse omdat het volgens het agentschap wegen en verkeer (AWV) de aandacht van automobilisten op de snelweg afleidde.
De volgende vraag ging over het drama van Nieuwenhove waar in 1918 vijftien spelende kinderen en één voorbijganger het slachtoffer werden van een onontplofte obus waarmee ze aan het spelen waren.
Dan was het tijd voor onze eerste en enige pitstop, nl. bij het Goed te Nieuwenhove, Eén van de belangrijkste hoeves van Waregem. Het vormde het centrum van de gelijknamige Middeleeuwse heerlijkheid en gaf zijn naam aan de wijk tussen het centrum van Waregem en Deerlijk. De huidige hoevegebouwen gaan terug tot de 18de eeuw.
Nu is er het Gaverhopke gevestigd, een brouwerij met brasserie. Daar kwamen we onze eerste groep tegen, die zich te goed deed aan de lokale bieren en ijscoupes 😉
De coronamaatregelen respecterend, gingen wij er een eindje van zitten en genoten eveneens van de huisgebrouwde kriekbieren, donkere Black Mamba’s, ofwel een fruitsapje of een cocktailtje zonder alcohol. Het was daar zalig genieten op het uitgestrekte gazon en met genoeg ruimte tussen de andere bezoekers.
Verder ging het nadien, langs een farao die de grens met Desselgem bewaakte en een stenen paard langs het hek van ’t Withof. De brievenbus met de wit-zwarte kleuren van een koe werd niet gevonden, waarschijnlijk reeds op stal gezet.
Langs de route kwamen we een aantal getuigen van het rijke vlasverleden van de streek tegen, nl. verlaten en vervallen roterijen, betonnen bunkers waarin het vlas vroeger geroot werd. Hier en daar wordt er een poging gedaan deze te restaureren en een ander functie te geven. Dat de KAJ in jeugdhuis ’t zwemb@ zat, was ook vlug gevonden. Maar dat er op een bepaald punt 4 fietsroutes starten en geen 2, wist enkel groep 2 te vinden. Roger Desmedt won in 1946 de grote Prijs André Defoort, dat wist ook iedereen te noteren.
Dat een boerderij op een plakkaat 9 raampjes telde, vond dan weer enkel groep 2.
Dat de tulpen op een ijzeren hek, sinds de laatste fietstocht geplukt waren, konden we niet voorzien, maar er waren er wel degelijk 4.
Verder ging het naar Beveren aan de Leie, waar we langs het Goed te Beaulieu fietsten, idyllisch gelegen langs de Leie. Een merkwaardige hoeve met een zeer oude geschiedenis die teruggaat tot de 5e of 6e eeuw. Door de historische, landschappelijke en ook wel architecturale kwaliteiten belandde het Goed te Beaulieu midden 2011 op de lijst van voor bescherming vatbare monumenten en/of stads- en dorpsgezichten. Sinds 20 december van dat jaar is de site definitief een beschermd monument. Het goed lag er echter maar verlaten en een beetje verwaarloosd bij.
Dan verder langs de Leie, doorheen lommerrijke dreven terug richting Waregem.
De “waterhoek” werd dan wel door de eerste groep gevonden en zij vonden ook de 12 witte streepjes boven een deur.
De knuffelzone vond ook iedereen en de hippodroom van Waregem was ook niet te overzien.
Als toemaatje fietsten we de laatste honderd meters dwars door een paardenmanege.
De paardjes hadden juist hun ritjes gedaan en werden door hun berijders verzorgd en klaargemaakt voor transport naar hun vertrouwde stal. Het had wel wat, die in het wit geklede jockeys, strak in hun ruiterbroek met de vuile plekken op de juiste plaatsen. De ganse bedrijvigheid juist na de inspanning, de geuren en de geluiden van de paarden, de stallingen, de paardenmest alom, het commentaar van de jockeys, het geheel ademde een atmosfeer van oermannelijkheid uit en een even ontsnappen aan de geplogenheden van de “normale” maatschappij. Inderdaad, een heel eigen wereldje, je kon een zweem van fetisjisme niet ontkennen.Enfin, we waren terug bij ons startpunt, het café de Karekiet.
Daar werden de punten geteld en we eindigen in een ex aequo, elke groep had 16 punten. De doos celebrations ging dus naar beide groepen.
Van daaruit vertrokken de 10 personen die bleven mee-eten met de wagen terug richting Goed te Nieuwenhove, want we hadden aldaar voor het avondeten gereserveerd. Ook Martin kwam ons daar vervoegen.
De anderen haastten zich naar andere afspraken …
In het avondzonnetje genoten we opnieuw van de streekbiertjes en dito maaltijden.
Ja, het was lang geleden, dat we nog met onze groep konden samenkomen. Iedereen genoot dan ook terug van elkaars aanwezigheid en van het groepsgevoel. We zijn immers intussen geen onbekenden meer voor elkaar en dat schept toch wel een zekere band.
Daar namen we dan ook weer afscheid van elkaar en in het avondgloren reed iedereen, moe maar voldaan, weer huiswaarts.
