Onze eerste activiteit na Covid-19, of beter gezegd, misschien juist voor de tweede golf, was de film “été ‘85” van François Ozon.We waren met 14 personen van Liever Gelijk die verspreid over de zaal, én met mondmasker aan, van deze prille film gingen genieten, want pas uit op 15 juli. Later kwam Martin ons nog vervoegen op het terras van ’t Eilandje.
Voor velen deed deze film terugdenken aan hun jeugd midden de jaren ’80. Bepaalde scènes waren heel herkenbaar in het liefdesverleden van sommigen onder ons.
Twee jongens leren elkaar kennen in een Frans badstadje, Alex en David. Zij beginnen een passionele verhouding. Maar voor Alex was zijn liefde voor David toch anders dan David hun relatie zag. Voor Alex was David zijn enige en grootste liefde. David stelde zich niet tevreden met slechts één persoon en wilde zoveel mogelijk de wereld en de liefde verkennen.
Na een ruzie over een zijsprongetje van David met een Engels meisje, Kate, rent Alex in alle colère naar huis. David reageert zich af door op zijn moto te gaan rijden, tamelijk roekeloos, en krijgt een dodelijk ongeval.
Alex is ontroostbaar en wil Davids lichaam nog een keer zien. Davids moeder geeft hem de schuld van de dood van haar zoon en houdt de boot af.
Kate helpt Alex in zijn rouwproces. Zij zegt hem, in feite was je niet verliefd op David, maar op de jongen van je dromen achter dat lichaam en dat gezicht.
Alex heeft echter aan David moeten beloven, dat als een van hen zou komen te overlijden, de ander op diens graf moet gaan dansen. Zo geschiede. De scène op het kerkhof, met de muziek van Rod Stewart “I am sailing”, was zeer aangrijpend.
De film is dan ook een adaptatie van het boek “Je moet dansen op mijn graf” van Aidan Chambers uit 1982.
Eté ’85 is echt een aanrader, niet enkel doordat deze zich in 1985 situeert, met alle kenmerken zoals de kleren, de kapsels, de auto’s en de stijl van die tijd (geen gsm’s, maar wel telefooncellen), maar ook door de manier waarop Ozon de jongens(lichamen) afbeeldt.Het einde is er dan ook eentje waarop Alex het verleden achter zich laat en opnieuw toekomstperspectief krijgt. De film eindigt met de zin: ‘Het enige wat telt, is op de een of andere manier ontsnappen aan je geschiedenis.’
Nadien werden we verwelkomd door Dirk van het Eilandje die zo vriendelijk was om ons op broodjes te trakteren.
Buiten gezeten, genoten we nog na van de film, van de avond en van al het schoons dat voor onze ogen voorbij flaneerde 😉
