Zondag 24 november 2019 – Film “And Then we Danced”

  •  

    Georgië heeft inderdaad nog een hele weg te gaan, als we de berichten horen rond het maken van de film en over de première in Georgië zelf.

    Het is toch onvoorstelbaar dat je bij het maken van een holebifilm angst moet hebben om ontdekt te worden waarmee je bezig bent, angst om genomineerd te worden voor de Queer Palm in Cannes.

    Dat kunnen wij ons hier niet meer voorstellen, maar toch hebben in Georgië homofobe en transfobe elementen de overhand en moeten holebi-organisaties zich gedeisd houden.

    Het kan dus niet zijn, dat in een oh zo mannelijke wereld als het Georgische Nationale Ballet, waar de dansers écht mannelijk moeten zijn, dat de sterdanser homoseksueel is.

    De film begint dan ook met het gerucht dat de vorige sterdanser wegens homoseksualiteit naar een afgelegen klooster verbannen is om daar “genezen” te worden.

    Een kans voor Merab die bij het Nationaal Georgisch Ensemble danst om bij het Nationale Ballet te kunnen geraken.  Hij heeft zogezegd een relatie met zijn danspartner Mary.  Maar als er een nieuweling opdaagt, Irakli, dan verandert de hele situatie.  Irakli is een geducht concurrent voor Merab, maar onderhuids is er meer aan de hand.

    Merab begint steeds meer en meer uit te kijken naar Irakli.  En op een avond na een verjaardagsfeestje, borrelen de passies naar boven en worden de twee mannen intiem met elkaar.

    Maar dan verliest Merab zijn werk in een restaurant en raakt een beetje op de dool.  Een mededanser ziet hem buitenkomen uit een homobar en dan geraakt alles in een stroomversnelling.  Zijn “vriendin” Mary beseft ook wat er aan de hand is, maar veroordeelt hem niet.  Irakli is op dat ogenblik als van de aardbol verdwenen.  Als de broer van Merab “moet” trouwen met een meisje dat hij zwanger heeft gemaakt, ziet Merab Irakli terug op het bruiloftsfeest.  Maar Irakli neemt afstand en afscheid van Merab en vertelt hem dat hij met zijn “verloofde” zal trouwen.

    Einde van het liefdesverhaal.

    De broer van Merab praat die nacht heel intiem met hem nadat hij op zijn bruiloftsfeest gevochten heeft met personen die Merab van homoseksualiteit beschuldigen.

    “Zeg me dat ik niet voor niets heb gevochten”, vraagt zijn broer aan een door liefdesverdriet verteerde Merab.  Zijn broer beseft ook wel waar de klepel hangt

     ook hij veroordeelt hem niet, neemt hem teder vast en raadt hem aan om Georgië te verlaten, want hier is er geen toekomst voor hem.

    De anti-climax komt dan, wanneer Merab toch aan de audities voor het Nationale Ballet deelneemt en een eigen interpretatie geeft aan zijn dans.  Een persoonlijke overwinning op de zeer traditioneel mannelijke ingestelde maatschappij in zijn thuisland.

    Persoonlijk vond ik het zeer intense film, waarbij (onderhuidse) gevoelens heel goed vertolkt werden, heel aangrijpend ook.  Andere medefilmgangers vonden de verhaallijn dan ook weer heel sterk gelijken op die van Call me by your name.  Jongen vindt vriendje, beleeft een leuke tijd samen, maar dan gaat het vriendje terug naar huis om met zijn verloofde te trouwen.  Een beetje cliché matig eigenlijk.

    Enfin, goed dat er een verhaallijn in zit, in sommige andere holebifilmen is die dikwijls ver te zoeken.   Goed ook dat dit thema in een homofoob land als Georgië eens naar boven komt.  Hopelijk zal dat dingen kunnen losmaken.

    Samen met 23 Liever Gelijkers bezochten we deze film.  Achteraf bleven er nog een tiental over om met een drankje af te sluiten in ’t Eilandje.

  •