Zaterdag 19-05-2018 : Gay Pride Brussel

  • Zaterdag 19 mei 2018, de 23e Gay Pride in Brussel.

    We zijn het zo gewoon dat we elk jaar aan een gay pride in Brussel kunnen meedoen en sinds 2008 ook nog jaarlijks in Antwerpen.

    Het was natuurlijk niet altijd zo. In België lieten op zaterdag 5 mei 1979 in Antwerpen voor het eerst homo’s en lesbiennes op straat van zich horen. Echter, de eerste eigenlijke “Internationale Homodag” werd gehouden op 18 maart 1978 in het Floraliënpaleis in Gent, georganiseerd door de Rooie Vlinder.  In 1980 was er een manifestatie in Brussel en in 1981 in Antwerpen.  In 1982 was er weer eentje in Antwerpen, in 1983 opnieuw in Gent, hetzij allemaal heel kleinschalig.  In 1984 was er slechts een manifestatie “binnenskamers” in de Stadsfeestzaal in Antwerpen.  Toen was er een aantal jaren niets meer tot in 1990 terug in Antwerpen.

    Tussen 1990 en 1996 vonden de manifestaties tweejaarlijks plaats (1992 in Gent, 1994 in Antwerpen).

    En dan vanaf  1996 werd het evenement elk jaar in de maand mei in Brussel gehouden en kreeg toen de naam Belgian Lesbian and Gay Pride (BLGP). Deze Engelse benaming was bedoeld om zo een algemenere noemer te hebben in verband met de drie verschillende taalgemeenschappen van België. De oude naam, Roze Zaterdag, wordt echter ook nog door veel mensen gebruikt.

    Omdat de oude naam de lading niet meer dekte en er verschillende groepen met hun eigen, specifieke identiteit zijn bijgekomen, is in 2010 de naam wederom veranderd, dit maal in ‘Belgian Pride.

    Bij Liever Gelijk bestaat er ook de traditie om jaarlijks met een delegatie naar de Pride in Brussel af te zakken. Vorig jaar stond het niet op ons programma wegens het weekend in Beauvoorde.

    Maar dit jaar spraken we opnieuw af in de hal van Brussel Centraal voor iedereen die geïnteresseerd was om aan deze manifestatie deel te nemen.

    Het is natuurlijk zeer moeilijk om met een grotere groep doorheen die drukte te laveren.  Daarom is het ook de natuurlijke gang van zaken dat er zich clusters vormen die uit elkaar drijven en op een gegeven moment weer samenkomen.  Ook komen andere Liever Gelijkers liever op individuele basis naar dit evenement.  Dit jaar telde ik toch nog in totaal een 21 deelnemers van Liever Gelijk die die zaterdag de straten van Brussel onveilig maakten.

    Tegen 12u hadden we dus afgesproken in de hal van Brussel Centraal, maar omdat ik eens op mijn gemak de Rainbow Village wou bezoeken, was ik er al een uurtje eerder.  Tot mijn grote ontgoocheling ging de Village pas open om 12u.  Alles was hermetisch afgesloten en er was een grote politiebewaking, dus no chance om erin te geraken.

    Toen ik in een omtrekkende beweging rond de village liep, stuitte ik op de Koninklijke Kapel (Chapelle Royale) aan het Museumplein.  Toevallig ging daar een oecumenische eredienst door in het kader van de pride.  Ook dit is typisch aan de traditie van de pride.  Daar waar in de beginjaren in Brussel (en voorheen ook in Antwerpen) een eredienst op grotere schaal georganiseerd werd voordat de pride startte,  vond ik deze nu terug in een zeer afgeslankte vorm en ook tamelijk in het verborgene.  Slechts een blad papier met stift beschreven, gaf aan dat hier een dienst ging plaatsvinden.  De Chapelle Royale is natuurlijk ook een bezoekje waard en daarom nam ik de gelegenheid te baat om deze Protestantse tempel in Lodewijk XV-stijl eens vlug te bezoeken.

    Maar dan werd het stilaan tijd om de geïnteresseerden in de hal van Brussel Centraal tegemoet te komen.  Er vormde zich al gauw een vast groepje van een 14-tal man en samen togen we naar de Rainbow Village die toen juist openging.  Later kwamen we dan natuurlijk nog anderen van Liever Gelijk tegen die echter, zoals gezegd, liever huns weegs gingen.

    Op de Rainbow Village had je opnieuw verschillende standen die er de vorige jaren ook waren, zoals de Rainbow Cops Belgium, Suzan Daniël, Sensoa, çavaria…. naast de gebruikelijk gadget- en eetstandjes.

    We kwamen daar ook Luc Lenoor tegen, gangmaker en bezieler van de Roze Max (holebivereniging voor mensen met een verstandelijke beperking).

    In elke Vlaamse provincie bestaat er nu zo’n vereniging.  Hebben wij het niet gemakkelijk, welke moed en energie moeten deze mensen wel niet opbrengen om zich als holebi te uiten en voor een plaats in deze maatschappij te vechten.

    Ook Luc was in een vroeger leven lid van Liever Gelijk, maar in de Roze Max vindt hij beter zijn draai en blijft hij wonder boven wonder steeds energie opbrengen om zich in te zetten voor deze doelgroep binnen de holebiwereld.  En zoals elke keer weer opnieuw als we elkaar ontmoeten, moest ik nog vele groeten overbrengen aan Willy en Rik, bij deze.

    We waren al snel uitgekeken en met een kleiner groepje togen we naar de Kolenmarkt om daar een versterkertje tot ons te nemen. Daar kwamen we nog Ronny tegen en spotten we zijn wederhelft Nicolas.

    Nadien terug naar de Village om de gebruikelijke toespraken en het startsein van de optocht bij te wonen. Het thema was dit jaar: “Your Local Power”  of hoe je heel locaal, in je eigen stad of provincie kunt meewerken aan de versterking van de plaats van holebi’s in de maatschappij.

    Toespraken van de organisatoren van de pride, van de burgemeester van Brussel, een optreden van de mannen van Trinxx, die stereotypen willen doorbreken en daarom dansen op enorm hoge hakken.  Dan werd het startschot gegeven en de regenboogvlag werd vanaf de tribune in de massa geleid.  De optocht kon beginnen.

    In het begin was het drummen geblazen, maar we veroverden al gauw een goed uitkijkplekje vlakbij het Centraal station.  Daar sloegen we de groepen, wagens en opvallende figuren gade die aan ons welwillend oog voorbij stroomden.  Het is elke keer weer een feest om kiekjes te kunnen nemen van al dat schoon volk dat daar passeert.

    De positieve vibes sloegen ons rond de oren!  Zoveel volk, voornamelijk jonge mensen.  Je vraagt je dan ook af of deze allemaal gay zijn of dat ze enkel voor het feestgewoel zijn gekomen? En je vraagt je natuurlijk ook af, waar onze leeftijdsgenoten wel niet zitten?

    Natuurlijk weer opvallend aanwezig, de politieke partijen: Open Vld, Cd&V, Groen (met o.a. ook Philippe Avijn uit Kortrijk), het ACV, het ABVV, de NVA, de PVDA …. En neen, het Vlaams Belang heb ik niet gezien 😉

    Ook groepen zoals Union des travailleu(r)ses du sexe, een vereniging voor dove LGBT’ers, Trainbow Belgium, de kandidaten van Mr. Gay Belgium, verder nog de Leather Boys, the Belgium Bears, Amnesty International, vluchtelingengroepen ….. te veel om op te noemen.

    En ook al sinds jaren, zijn de gewone holebiverenigingen niet meer zichtbaar op de pride.  Waartoe ook, het spoor dat zij volgen, loopt al lang niet meer samen met dat van hun koepel.  De Pride is er op gericht om de zichtbaarheid van de holebi in het algemeen te promoten en dat is ook goed zo.  Cavaria volgt meer het spoor van de politiek, om de rechten van de holebi ook in de krijtlijnen van de maatschappij vast te leggen.  We mogen echter niet vergeten, dat deze beweging aan de basis is ontstaan, mede dank zij de verenigingen.  Een vereniging heeft tegenwoordig maar een heel beperkte invloed meer op structurele veranderingen in de maatschappij, maar onderhuids is zij toch nog steeds belangrijk.  Verander de wereld, begin met jezelf.

    Het viel ook op dat de extravagante verschijningen van pakweg 20 jaar geleden, sterk verminderd, laat staan, niet meer zichtbaar waren.  Je had natuurlijk nog altijd wel travesties, maar dan meer bescheiden en meer acceptabel in het oog van de man van de straat.  De blote basten van toen zullen zich natuurlijk niet meer willen tonen, hun opgespoten spieren zullen ook niet meer dat zijn, maar hun opvolgers waren eveneens in beperktere getale aanwezig, hetzij minder opgepompt.

    We konden er maar niet genoeg van krijgen en toen we de laatste wagen (die van de PS) in de verte af zagen komen, het was al na vijven, besloten we toch maar dat het hoog tijd was geworden voor een dorstlessertje.

    We vonden dan nog een plaatsje voor ons groepje in het alom gekende Brusselse café “A la mort subite”.

    Daar praatten we nog wat na, over de pride, over onze persoonlijke levenshistories en hoe door de maatschappij van toen, je als holebi toch op verkeerde sporen werd gezet, die tot op heden blijven nazinderen.

    De pride wordt tegenwoordig als iets heel vanzelfsprekends beschouwd (zeker in België).  Wij hebben de tijd echter nog meegemaakt dat het totaal niet aan de orde van de dag was, dat je open en bloot als holebi door de straten van de hoofdstad kon marcheren.  De politieke structuren waren toen tégen ons, nu vechten ze om een plaatsje in de optocht.  De politiemachten maakten jacht op homo’s, nu beschermen ze ons en maken ze zelf deel uit van onze rangen.

    Als je dat ziet, besef je dat er al immens veel is veranderd.

    Maar het kan nog altijd beter, niet enkel in Oost-Europese landen, in Afrika of in Moslimlanden, ook nog hier.

    Daarom, follow the good flow van onze pride, elk jaar opnieuw!

Zondag 13-05-2018 : City Golf Aalst

  • Om elke maand een leuke activiteit te vinden, proberen we natuurlijk van alles uit en omdat we graag zien, dat er ook voorstellen vanuit de schoot van de leden van Liever Gelijk komen, sprongen we mee op de kar toen Alain ons voorstelde om in zijn heimatstad Aalst eens aan City Golf te gaan doen.

    City Golf, wat moesten we daaronder verstaan?

    Die zondag was er niet zo’n denderend weer voorspeld, maar ja, afspraken zijn afspraken en we togen vol goeie moed naar de carnavalstad Aalst, en intussen maar hopen dat het niet te nat zou worden.

    We hadden met onze verantwoordelijke van de City Gold afgesproken aan de Dienst voor Toerisme op de Hopmarkt in Aalst.

    We waren een beetje te vroeg en we gingen dan maar de Dienst voor Toerisme verkennen.  De vriendelijke dame aan de balie stelde voor om intussentijd de film over de stad Aalst eens te bekijken.  Het was een aparte beleving.  Iemand vroeg of het misschien afgesproken was dat we in de darkroom af zouden spreken?  Daar leek de filmruimte inderdaad wel op.

    Toen we met zijn twaalven voltallig waren, maakten we kennis met onze lieftallige begeleidster Jasminn. En we gingen van start.  Wist je dat er ook golfstokken voor linkshandigen bestaan? Jasminn legde ons in het kort de techniek van het golfen uit en wat we die dag mochten verwachten.

    Vanuit een bepaald punt, moesten we onze bal in maximum 6 slagen tot aan het opgestelde vlaggetje proberen te slaan.  Jasminn hield heel nauwgezet de scores bij.  Intussen vertelde zij een beetje over de plaatsen die we al “golfende” bezochten.  De Hopmarkt waar we begonnen, was vroeger een veld waar men, what’s in a name, hop teelde.

    Vandaaruit naar het Vredesplein, ook wel Frieden Platz, genoemd.  Later die dag zouden we hier nog een leuke afsluiter in een chique champagnebar plegen.

    Vervolgens naar de Grote Markt van Aalst.  We passeerden natuurlijk het standbeeld van de Voil Jeanet.  Om een échte Voil Jeanet te zijn, heb je de volgende attributen nodig:

    Een pruik natuurlijk, een “lampekap” in de plaats van een chique hoed, “aa’ versleiten velle frak” (een versleten bontjas), valse tetten, “aaverwesje sutjeins en korseis” (versleten vrouwenkleren, bh’s en corsetten), “afgedankte kinjerkoesj” (oude kinderkoets), “voegelmojt” (een vogelkooi die verwijst naar de maatschappij als gevang), “Lammeke zoet” (een gezouten of gedroogde wijting, het biefstuk van de arme mens), “kapotte parapli” (een kapot regenscherm).

    We keken er allemaal van op dat Aalst eigenlijk een mooie, oude stad is.  Niet te gemoderniseerd, met nog vele authentieke plekjes.

    Het was daar op de Grote Markt dat we onze eerste pitstop hadden.   Vanop het terras hadden we een mooi overzicht over menig voorbijlopend wild.

    Vervolgens naar de Graanmarkt, nu een klein parkje met bomen, bosjes en grasperken.  En het was daar dat onze Toon zijn balletje tussen de struiken verloor.  Maar met een paar helpende handen was het weer rap teruggevonden.

    Dan naar de waterkant van Aalst, met name de Dender.  In de schaduw van een klein kerkje, Onze Lieve Vrouw ter Druiven (waar vroeger inderdaad wijngaarden lagen), vertelde Jasminn ons een beetje over de industrialisatie en over Priester Daens die een grote rol speelde in de strijd van de werkmens tegen de grootindustrielen.  Vroeger lag hier het eiland “Chipka” ontstaan door de natuurlijke en de gekanaliseerde loop van de Dender.  Door de demping van de natuurlijke loop, kan men dit deel niet meer als eiland herkennen. Als herinnering hieraan heeft men het stadsmagazine van Aalst ook Chipka genoemd. Overheersend is hier de site van de  zetmeelfabriek Amylum, nu Tereos genaamd.

    Ons laatste “hole” speelden we op de Oude Vismarkt, vlakbij het stedelijk museum.

    Jasminn nam ons mee naar het beeld van Valerius De Saedeleer, waarrond een gleuf met water  was geconstrueerd. We moesten met één slag het balletje in de gleuf kunnen slaan. Ervaring dat we hebben met gleuven, lukte dat voor bijna elkeen wonderwel.

    Daar namen we ook onze groepsfoto nadat Jasminn ons de puntenscore had meegedeeld:

    Op een gedeelde 3e plaats kwamen Alain en François, weer op een gedeelde, tweede plaats Rob en Patrik, en ere wie ere toekomt, op weeral een gedeelde, eerste plaats: Frank, Jan en Danny.

    Daar namen we afscheid van Jasminn en gingen we nog een gelegenheid zoeken om een laatste drankje te nuttigen.

    Zoals al eerder vermeld, vonden we die op het Vredesplein in de leuke champagne- en wijnbar, Piazza.  Geen nood, ze schonken ook bieren.

    Alain wist te vertellen, dat de eigenaar van deze bar ook nog de chique loungebar Milano openhield in Aalst, en eveneens van de familie was.   Dat merkten we wel aan de “schone” inrichting, met name bediening van de zaak.

    We hadden de chance om boven een zaaltje voor ons apart te hebben.

    We kunnen afsluiten met te zeggen, dat het werkelijk een hele toffe activiteit was. Waren we “maar” met 12, het groepje moest echt niet groter zijn, we hebben ons kostelijk geamuseerd.  Dat is dan weer het grote voordeel van een kleiner groepje.  Je hebt ook meer contact met elkaar en met iedereen van de groep.

    We hebben Aalst ook met heel andere ogen kunnen bekijken en hebben ervaren dat hier op cultureel en historisch gebied veel meer te beleven en te bezien valt dan enkel het jaarlijkse carnaval.

    Aalst, zeker nog een bezoekje waard!